Ποιος δεν ρίγησε από τον αμείλικτο τηλεοπτικό φακό…!
Ποιος δεν έμεινε άφωνος από την παιδική ματιά…
Το δίχρονο παιδί του πολέμου «εξαπατήθηκε»…!
Εξέλαβε – λέει – ως όπλο τον τηλεοπτικό φακό και…
σήκωσε ψηλά τα χέρια …
Παραδίνομαι, σαν να έλεγε…!
Αμείλικτος ο τηλεοπτικός φακός έστειλε την εικόνα ολούθε…
Όλος ο κόσμος έγινε για λίγο ένα αποσβολωμένο παιδικό βλέμμα …
Ένα τρομαγμένο «γιατί»,
ως μήνυμα σε όλη την οικουμένη
Ποιος θα ξεχάσει εκείνο το βλέμμα…
Ποιος θα θυμάται αύριο το παιδί του πολέμου…
Υπάρχει, άραγε, ελπίδα αυτό το αθώο παιδί
να γίνει το «απεγνωσμένο» νεύμα της ειρήνης;…

Το επόμενο πλάνο ήταν σαφές: κλιμάκωση της τυφλής βίας…!
Τα τρομαγμένα μάτια του μικρού
έμειναν ως έκφραση των πιο «σκοτεινών καιρών»…!

(Ασυναίσθητα θυμήθηκα τη (Γι)Αγία Βαλεντίνα, της Νάντιας Σερεμετάκη….)

«…Η γιαγιά κρατούσε το μωρό στην ποδιά.…
Έπαιρνε ένα κομματάκι ψίχα,
το θρυμμάτιζε με τα δάχτυλά της και το έβαζε στο στόμα της…
Έστριβε τη γλώσσα, υγραίνοντας το ψωμί με το σάλιο της,
το πολτοποιούσε , ώσπου το έκανε πηλό, το έκανε έτοιμο για το παιδί…
Με τον ίδιο τρόπο λιώνει το καροτάκι, την πατατούλα,
τα φέρνει όλα στο στόμα της για να νιώσει τη θερμοκρασία τους , ακόμη και αν δεν καίει το φαϊ η κίνηση γίνεται,
ύστερα το δίνει στο παιδί…
και του τραγουδάει καλώντας το «μάτια» μου…, «καρδιά» μου…, .
Μια πράξη ομιλίας, ζεστής επαφής με το παιδί…,
ένα απόσταγμα μιας πολύπλευρης πράξης
που επαναλαμβάνεται αγόγγυστα, επίμονα,
ζεσταίνοντας και ανασταίνοντας το παιδί…
Βάλτε την εικόνα της γιαγιάς και του παιδιού αντίκρυ στο παιδί του πολέμου,
χωρίς το σιγανό τραγούδι της γιαγιάς,
αλλά μέσα στον πάταγο του μια οδυνηρά απτής μνήμης;…
Ας σταθούμε για λίγο σ’ αυτή τη θλιβερή στιγμή.
Ας νιώσουμε κάτι από την παγερή του έκφραση…
Ας συνειδητοποιήσουμε την τρομαγμένη ακινησία του παιδιού
και ασυγκινησία των λύκων που το περιτριγυρίζουν…»