Το Σχολείο του μέλλοντος πρέπει να δείξει ότι «δεν υπάρχει καμία γνώση που να μην απειλείται, σε κάποιο βαθμό, από το λάθος και την ψευδαίσθηση….(Τα λάθη του νου και οι φωνές της καρδιάς …στο επίκεντρο των εκπαιδευτικών ανησυχιών από την πρώτη στιγμή).
Το «Σχολείο του Μέλλοντος» οφείλει να μυήσει τον πολίτη της νέας χιλιετίας στους τρόπους και τις μεθόδους με τις οποίες προσεγγίζονται οι κατηγορίες του λαισίου, της σφαιρικότητας, του πολυδιάστατου και του πολύπλοκου.. ( η μέχρι τώρα παιδεία μας δε μας έμαθε να συσχετίζουμε τις γνώσεις, Μας έμαθε να τις διαχωρίζουμε και να τις απομονώνουμε…).
Απαιτείται ένας «άλλος» τρόπος σκέψης προκειμένου να εξασφαλιστεί η ικανότητά μας να «οργανώνουμε τη γνώση»…Οφείλουμε να οργανώσουμε ένα Σχολείο μέσα από το οποίο θα διαμορφώνεται μια εκπαίδευση που θα ασχολείται με την πληρέστερη δυνατή γνωστική προσέγγιση της ανθρώπινης φύσης…
Οφείλουμε να προετοιμαστούμε σωστά για την πλανητική εποχή μας: να συνδέουμε τις τοπικιστικές, οικογενειακές, ευρωπαϊκές μας πατρίδες, ομόκεντρα, και να τις ενσωματώνουμε στο συγκεκριμένο σύμπαν της γήινης πατρίδας…
Οφείλουμε να επινοήσουμε τη διδασκαλία με την οποία η σκέψη θα εξοπλιστεί και θα σκληραγωγηθεί για να αντιμετωπίσει την πανάρχαια κατηγορία της αβεβαιότητας… Απαιτείται ιδιαίτερη παιδευτική προετοιμασία η οποία θα επιτρέψει και θα στηρίξει τον αυτοκριτικό έλεγχο. Αυτή η διαδικασία επιβάλλει μια μεταρρύθμιση των αντιλήψεων που επικρατούν στο παραδοσιακό σχολείο… Κάθε Πρόοδος που έχει να κάνει με τον άνθρωπο δε μπορεί παρά να περιλαμβάνει την ανάπτυξη της αυτονομίας του ατόμου (αυτογνωσία, αυτοπεποίθηση, αυτορρύθμιση, αυτοέλεγχος, αυτονομία…) τη συμμετοχή του στην κοινότητα και τη συνείδηση ότι ανήκει στο ανθρώπινο είδος…
Πηγές
- Το Σχολείο του Μέλλοντος, Μάριος Στυλιανίδης
- Για την Εκπαίδευση του Μέλλοντος, Οι προτάσεις του Πιερ Μπουρντιέ