Στεκόμουν στριμωγμένη στο τρόλεϊ σε μια τυπική διαδρομή για το σπίτι ύστερα από μια κουραστική μέρα σχολής και εξωτερικών δραστηριοτήτων. Φανερά εκνευρισμένη που άφησα το κινητό μου να κλείσει και δεν είχα ασχολία μέσα στο τρόλεϊ άρχισα να χαζεύω τους γύρω μου. Τα μάτια μου έπεσαν σε μια παρέα γυμνασιόπαιδων που γέλαγαν δυνατά και έκαναν αισθητή τη παρουσία τους σε όλους τους συνεπιβάτες τους. Δεν άκουσα τί έλεγαν αλλά μια φράση ενός αγοριού ήταν αρκετή για να με στεναχωρήσει και να με εξοργίσει με τη κατάσταση που ζούμε. Η φράση του ήταν η εξής: ”Πωπω άντε τώρα επόμενο όνειρό μου να πάρω το S6.”
Για όσους πιθανά δεν καταλάβατε το S6 είναι ένα μοντέλο κινητού τηλεφώνου. Και για όσους σας φαίνεται φυσικό ένα παιδί στα 14 του να έχει για όνειρο την απόκτηση ενός νέου κινητού θα σας πω μόνο ότι ζούμε σε μια εποχή που υπάρχουν παιδιά σ’ αυτή την ηλικία που ονειρεύονται να έχουν σπίτι, να σταματήσει ο πόλεμος, να έχουν φαγητό και νερό. Μα τώρα σίγουρα λέτε και πού είναι το κακό ο καθένας ονειρεύεται αυτό που δεν έχει, σωστά; Και γω θα σας απαντήσω ολόσωστα. Αλλά το να ονειρεύεσαι να αποκτήσεις περισσότερα υλικά αγαθά σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης και παγκόσμιας ανισορροπίας δείχνει αν μη τι άλλο κρίση αξιών, στόχων και ονείρων.
Βλέπετε εγώ εξοργίστηκα γιατί αυτά τα παιδιά ζουν στο κόσμο μιας πλασματικής υπερκατανάλωσης, έτοιμα να θυσιάσουν κάθε αξία στο βωμό του χρήματος και όχι να φτάσουν στο καλύτερο αποτέλεσμα παλεύοντας για τη τελειότητα, όντας πολίτες με αυτογνωσία. Τα παιδιά αυτά θα ναι το μέλλον και μέλλον χωρίς όνειρα και οράματα δεν μπορεί παρά να προμηνύει άσχημες μέρες. Γιατί όταν δεν έχεις όνειρα δεν έχεις στόχους και χωρίς στόχους δεν προσπαθείς να επιτύχεις κάτι καλύτερο. Όμως σε πείσμα όλων αυτών των καταστάσεων εγώ συνεχίζω να ελπίζω πως υπάρχουν όνειρα, όνειρα που ξεκίνησαν από μια παρέα φίλων και έγιναν ο μεγαλύτερος φοιτητικός οργανισμός στο κόσμο, όνειρα που έκαναν τους ανθρώπους να συνεχίσουν, να χτίζουν συνεχώς ένα καλύτερο κόσμο. Μα τα όνειρα δεν χρειάζεται να ναι τόσο μεγαλεπήβολα ούτε να χουν σαν στόχο την αλλαγή του κόσμου γιατί η ουσία τους είναι αυτή ακριβώς η αλλαγή ανεπαίσθητα. Αν όλοι είχαμε όνειρα βασισμένα σε ευγενείς αξίες όπως ο σεβασμός, η ελευθερία, η ηθική, η εμπιστοσύνη, η ανοχή στη διαφορετικότητα, η διαφάνεια, η προσπάθεια για το καλύτερο και παλεύαμε για αυτά θα ενεργοποιούσαμε εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που κρύβει τη δύναμη να αλλάξει το μικρόκοσμό του, που μπορεί να κινητοποιήσει και τους γύρω μας να ονειρευτούν και εκείνοι και να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο.
Τα όνειρα και οι στόχοι είναι η κινητήρια δύναμή μας, είναι αυτά που μας τραβάνε μπροστά, που μας βγάζουν από τη ζώνη ασφαλείας μας, είναι εκείνα που ορίζουν το γιατί της ύπαρξής μας και τις δύσκολες μέρες μας κάνουν να χαμογελάμε και να θέλουμε να συνεχίσουμε. Όμως, στις μέρες μας τα όνειρα εκφυλίζονται χάνονται και η σκληρή πραγματικότητα μας κάνει να πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν συννεφάκια όπου όλα μπορούν να συμβούν και έτσι σταματάμε να κινούμαστε προς τα μπροστά, βαλτώνουμε. Μα ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί μετράμε το ύψος μας από το πόσο απέχουμε από το έδαφος και όχι από τον ουρανό. Γιατί μέσα στο ρεαλισμό γινόμαστε κυνικοί και τον άνθρωπο που έχει όνειρα για τη ζωή του τον κρίνουμε σαν ονειροπόλο κρατώντας τον καφέ μας ξαπλωμένοι στο καναπέ.
Όμως η ζωή βρίσκεται εκεί έξω και ανήκει στα όνειρα και σ’ αυτούς που τα κυνηγούν. Γι’ αυτό σηκωθείτε από τους καναπέδες σας, ψάξτε βαθιά μέσα σας τί σας κινητοποιεί είτε αυτό είναι ο εθελοντισμός, είτε είναι ο αθλητισμός, η τέχνη ή η τεχνολογία. Βρείτε το πάθος σας και θα βρείτε το όνειρό σας μέσα σ αυτό. Θα δείτε ότι θα φτάσετε τόσο μακριά προσπαθώντας να βρίσκεστε όλο και πιο κοντά του.
Ασπασία Γκότση