Η επανάσταση των σιωπηλών

Η κρίση αντιπροσώπευσης…

Στις πρόσφατες Αμερικάνικες εκλογές, ο πραγματικός νικητής ήταν η σιωπηλή πλειοψηφία. Ανέτρεψε στην κυριολεξία τις προβλέψεις των δημοσκοπήσεων…

Κάποιοι απέδωσαν την ανατροπή σε κοινωνικά φαινόμενα, όπως: ρατσισμό, ξενοφοβία, αμάθεια κτλ. Την ίδια περίπου σιωπηλή στάση παρατηρήσαμε και στη χώρα μας με τους ψηφοφόρους να δημιουργούν εκλογικούς συσχετισμούς οι οποίοι δεν εκφράζονται δημόσια με έντονο τρόπο…

Είναι προφανές, επομένως, ότι σημαντικό ποσοστό πολιτών, μετά την ουσιαστική διάλυση των κοινωνικών τάξεων, φαίνεται σαν να μην έχουν κάποιον που να τους αντιπροσωπεύει. Σαν να μη βρίσκουν πλέον νόημα στις παραδοσιακές νοοτροπίες και επιλογές. Αντιδρούν με τον τρόπο τους στην πολιτική χειραγώγηση και περιφρονούν τους πολιτικούς, καθώς αποσύρονται στην ιδιωτική τους περίκλειστη σφαίρα μη εκφράζοντας δημόσια άποψη….

Η αντίσταση στο σύστημα…

Αυτή η μετωπική αντίσταση στο σύστημα προέρχεται από παραδοσιακές κυρίως ομάδες ανθρώπων που θέλουν να διατηρήσουν την κουλτούρα τους και τις παραδοσιακές δομές της κοινωνίας τους σε αντίθεση με την ομογενοποίηση που προάγεται από το υπάρχον σύστημα.. Με την έννοια αυτή μάλλον οδηγούμαστε σε σημαντικές αλλαγές στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Εάν μη τι άλλο, ζούμε σε μία άκρως ενδιαφέρουσα εποχή…! Στο πλαίσιο αυτό, λες και άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Σε όλη τη Δύση οι άνεμοι της αλλαγής και της ιστορίας πνέουν δυνατά και παρασύρουν στον πέρασμά τους πολιτικές σαθρές, πολιτικές που είχαν ξεχάσει ότι υπάρχουν λαοί και δημοκρατίες. Για πρώτη φορά η μονοκρατορία των ΗΠΑ, η παγκοσμιοποίηση και η ιδεολογία της που επεδίωξαν να επιβληθούν με τη δύναμη της οικονομίας, της τεχνολογίας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δέχονται ισχυρά πλήγματα άμεσης αμφισβήτησης και ευθείας σύγκρουσης.

Το ξέσπασμα της σιωπηλής πλειοψηφίας…

Αυτό που παρατηρείται είναι ένα ξέσπασμα της «σιωπηλής πλειοψηφίας» των λαών. Μια ειρηνική επανάσταση των κοινωνιών και των εθνών ενάντια στις πολιτικές που τους αγνοούσαν. Οι λαοί πλέον αρχίζουν να συναισθάνονται τη δύναμή τους. Αντιδρούν σηματοδοτώντας την αρχή του τέλους του φόβου που προκαλούσε και προκαλεί η επίφαση της πολιτικής ορθότητας και των ισχυρών δικτυωμένων, πανίσχυρων μειονοτήτων…. Είναι ολοφάνερο ότι η ασφάλεια των κοινωνιών, η οικονομική τους κατάσταση, οι ρίζες, η ταυτότητα, η πατρίδα, η οικογένεια, αποδεικνύονται τελικά πιο ισχυρά και πιο αποτελεσματικά όπλα στη μάχη για το αύριο των κοινωνιών και των σχεδιαστών τους.

Αυτοί οι όροι, που συνιστούν το συλλογικό ασυνείδητο των λαών δοκιμάστηκαν από βίαιες ανατροπές…Σαρώθηκε η καθημερινότητα των πολιτών… Φαινόμενα όπως η αύξηση των εισοδηματικών ανισοτήτων, η βαθμιαία εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, η συντελεσθείσα φτωχοποίηση των μαζών, σε συνδυασμό με την αποεθνικοποίηση της παραγωγής και τη στοχευμένη διάλυση του θεσμού της οικογένειας είναι φαινόμενα που έχουν επισωρεύσει πολύ θυμό και αγανάκτηση στους πολίτες. Ανεξάρτητα, από τους τρόπους ηχηρής ή σιωπηλής δημόσιας έκφρασης του. Αν μάλιστα προσθέσει κανείς την ανεξέλεγκτη ροή προσφύγων και λαθρομεταναστών και τη θεοποίηση της τεχνολογίας, καταλήγει στην πύκνωση ενός εκρηκτικού κοινωνικού μίγματος, μέσω του οποίου επιδιώκεται η επιβολή της ιδεολογίας μιας μαζικής κουλτούρας και ομοιομορφίας σε πλανητικό επίπεδο…

Η αναζήτηση του «αλλιώς» των πραγμάτων…

Μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό κλίμα ο σημερινός ψηφοφόρος νιώθει εγκλωβισμένος. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει την οικονομική «δυσπραγία» του και να κατανοήσει τη νέα πολιτική και κοινωνική λογική που διαμορφώνεται δίπλα του…Συνακόλουθα, αδυνατεί να «αποκωδικοποιήσει» και να κατανοήσει το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών και την ενδεδειγμένη πολιτική του εκπροσώπηση. Δεν μπορεί να ερμηνεύσει τις δεινές αντινομίες του καιρού μας: πώς, για παράδειγμα, το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το 99% του παγκόσμιου πλούτου, πώς οι πολυεθνικές πληρώνουν ψίχουλα σε φόρους, σε χώρες με ειδικό φορολογικό καθεστώς, πώς λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα και ποιο είναι το μέγεθος της διαφθοράς και της εκμετάλλευσης, όταν «στρατευμένα» μέσα ενημέρωσης και πολιτικοί με τον ίδιο πολιτικό «ξύλινο λόγο» τον παγιδεύουν και τον εγκλωβίζουν στο φόβο των αλλαγών και των νέων δυνάμεων που έρχονται στο προσκήνιο…

Η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού

Ξαφνικά αισθάνεται ότι η ιδεολογική παραδοσιακή μάχη μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς έχει αλλάξει πρωταγωνιστές. Από τη μια οι οπαδοί της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης και από την άλλη οι οπαδοί της επιστροφής στα έθνη-κράτη.

Στην πρώτη συναντώνται και συνασπίζονται δυνάμεις του κατεστημένου του πολιτικού και οικονομικού χώρου είτε λέγονται σοσιαλιστές, είτε φιλελεύθεροι, είτε πράσινοι, είτε αριστεροί, μιας και ο διεθνισμός της αριστεράς συμπίπτει με την πολιτική ορθότητα των υπολοίπων και ενσωματώνεται στην παγκοσμιοποίηση.

Στο δεύτερο πόλο είναι όσοι αμφισβητούν δυναμικά την μέχρι τώρα πορεία. Είναι οι δυνάμεις της σιωπηλής πλειοψηφίας, που αποκτούν λόγο και φωνή βάζοντας τέρμα στο μέχρι τώρα φόβο, αδιαφορώντας αν τους αποκαλούν εθνικιστές, λαϊκιστές, ακροδεξιούς, πατριώτες, ρατσιστές και όλα τα κοσμητικά επίθετα που η παρούσα ελιτ προσπαθεί να «απομειώσει» και να απαξιώσει με τα ιδεολογικά εργαλεία της σε όσους την αντιπολιτεύονται και την αμφισβητούν.

Οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια που έρχονται είναι κρίσιμα αλλά και ενδιαφέροντα, μιας και παίζεται η νέα τάξη πραγμάτων για τις επόμενες δεκαετίες, ιδιαίτερα και για τη χώρα μας, που στο κοντινό μέλλον θα κριθεί να πάρει θέση με ποιες δυνάμεις του μέλλοντος θα συμπράξει, για να μην βρεθεί στη λάθος μεριά της ιστορίας.

Η επανάσταση των σιωπηλών

Τα επιφαινόμενα των ραγδαίων αλλαγών, καθώς η βαθιά κρίση που απλώνει βαριά την σκιά της 7 χρόνια τώρα , πέρα από τις βίαιες, τις υπόκωφες ή τις υποβόσκουσες αντιδράσεις, οδηγούν τον άνθρωπο, σε μια συλλογική έκφραση προβλημάτων και απεγνωσμένη αναζήτηση λύσεων…Αυτή θα είναι μια επανάσταση των σιωπηλών.

Μια επανάσταση βουβή, που θα στηρίζεται στην απλή λογική των πραγμάτων, στην αλληλεγγύη των αδικουμένων, στην οργή των καταπιεσμένων, στο χρέος των προδωμένων ονείρων, στη νομοτέλεια μιας κακοδαιμονίας και καθοδικότητας , η οποία ζητάει δικαίωση και λύτρωση…Θα είναι το μέτρο της διαψευσμένης του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το ψέμα…. Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν απευθύνεται σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές. Ούτε υπόσχεται ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μιαν άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν είναι τυχαίο που η νέα πρόταση της Νέας Δημοκρατίας είναι ένα συμβόλαιο ειλικρίνειας και μια πρόταση ΑΛΗΘΕΙΑΣ… που διακηρύχθηκε επίσημα από τον Πρόεδρο της Ν. Δημοκρατίας… Δεν επιδιώκει την εξουσία, για την εξουσία…Αυτό οδηγεί στην βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στην βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση έχουν όμως θέση οπωσδήποτε:

• Ο άνεργος, ο «ευέλικτα» εργαζόμενος και απάνθρωπα αντιμετωπιζόμενος από δομές και πρακτικές που καταλύουν την εργασιακή πραγματικότητα και ανατρέπουν αιματηρές κατακτήσεις…
• Ο δανειούχος και οι δανειοφειλέτης, που νιώθουν εκτεθειμένοι και ανοικονόμητοι από απρόβλεπτες και ανατρεπτικές πολιτικές… Που αισθάνονται την επικείμενη απώλεια ενός μόχθου ζωής…
• Ο εκπρόσωπος της μεσαίας τάξης, που ενώ ζούσε μέσα στην αυτάρκεια και την αξιοπρέπεια, κινδυνεύει να αφανιστεί (αν δεν αφανίστηκε ήδη) ως κοινωνική οντότητα…
• Ο κοινωνικός πάροχος κάθε επιπέδου κοινωνικών υπηρεσιών που ενώ στηρίζει ουσιαστικά την Κοινωνική Πολιτική, εισπράττει τα αδιέξοδα μιας πολιτικής αφροσύνης της Κυβέρνησης, η οποία αθροίζει οικονομικά πλεονάσματα από την παύση πληρωμών ομάδων εργαζομένων…
• Ο συνταξιούχος, που βρέθηκε χρεωμένος και ανήμπορος από αλλότρια λάθη. Που νιώθει παγιδευμένος και εξευτελισμένος, αδύναμος να αυτοσυντηρηθεί και να στηρίξει τους οικείους του, που μαστίζει η ανεργία.
• Ο νέος άνθρωπος (τα χαμένα μας παιδιά…) που αφού μέτρησε οδυνηρές απογοητεύσεις και παντοειδείς εξευτελισμούς, πειθαναγκάστηκε στο δρόμο της σύγχρονης δουλείας και καταθέτει τον πολύτιμο μόχθο και την επιστημοσύνη του σε ξένη χώρα…
• Ο καθημερινός θαμώνας και γυρολόγος ανύπαρκτων, αδύναμων, χρονοβόρων, γραφειοκρατικών υπηρεσιών, οι οποίες παρέχονται (όταν παρέχονται ) ελλιπείς και … «καλοπληρωμένες» υπηρεσίες σε ένα κράτος διεφθαρμένο, δυσκίνητο και αναποτελεσματικό…
• Ο απλός άνθρωπος του λαού μας, που καταθέτει με αυξητικούς ρυθμούς την αξιοπρέπειά τους στα ομαδικά συσσίτια της εκκλησίας και άλλων φορέων ή στη γενναιοδωρία των παραγωγών των Λαϊκών αγορών…
• Ο ασθενής που καταφεύγει στο Δημόσιο Νοσοκομείο και αισθάνονται την αναλγησία της Πολιτείας, αποδεχόμενος την πλημμελή παροχή υπηρεσιών υγείας, σε ένα σύστημα που περιφρουρεί υποτίθεται το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής…

Επιλογικά

Οι κατηγορίες των πολιτών, που ενδεικτικά αναφέρθηκαν, έκαναν μια εξουθενωτική διαδρομή…Δεν αποδέχτηκαν μοιρολατρικά την κακοδαιμονία στην οποία παγιδεύτηκαν…Αντέδρασαν, φώναξαν, αντιστάθηκαν με μια έννοια συνεχώς μειούμενης διεκδίκησης… Ψάχνοντας για κατανόηση συνάντησαν το ψυχρό και αδύναμο πρόσωπο της Πολιτείας… Γεύτηκαν την αδικία. Σύρθηκαν στους δρόμους της διαμαρτυρίας, καταπίνοντας τη μαρτυρία της κρατικής καταστολής και τέλος, κατέφυγαν στη σιωπή… Κουράστηκαν να ακούν για επενδύσεις. Για ψευδεπίγραφη «μείωση της ανεργίας». Για τη διατυμπανιζόμενη ανάπτυξη…

Έτσι, παρέμειναν σιωπηλοί, όχι επειδή ήθελαν να κρύψουν την οργή τους, αλλά επειδή δεν αντέχουν να μιλήσουν άλλο…! Ωστόσο, θα εκφραστούν ΟΛΟΙ… Ακόμη και όσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με την δική τους ανάσα. Ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα στο δικό τους το σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να υπομένουν: Την ασίγαστη μανία καταστροφής ενός ευλογημένου τόπου, τις απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν τις ψυχές, την θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό.

Στην επανάσταση των σιωπηλών θα συμμετάσχουν και όσοι είδαν τον διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Είναι σημαιοφόροι. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια βαθύτερη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος που έπλασαν -που είχε αξίες και ήθος- είναι πάντοτε εκεί. Αυτοί, οι σημαιοφόροι –χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι η εγρήγορση και η συνείδηση της. Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στην σιωπή, δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: Την δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού. Την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής. Την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως, αυτών των προσδοκιών έγιναν όμηροι μιας ζωής που διαρκώς αφυδατώνεται.

Αυτός που οραματίζεται την επανάσταση των σιωπηλών, δεν ενδιαφέρεται αν επικριθεί ως ρομαντικός, ούτε αν καταταχθεί από τους εχέφρονες στους υπέρμαχους μιας ουτοπίας. Συνειδητοποιεί με τον δικό του τρόπο την αξία της σιωπής….Συνειδητοποιεί την εκρηκτική της δύναμη το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν θα είναι απλώς μια έμπνευση ή επανάληψη της πρόσφατης Πολιτικής Ιστορίας. Θα είναι ίσως η δυναμική συνέχεια και η αποθέωση της.

Τι χρειάζεται αυτή η ανυπολόγιστη δύναμη των σιωπηλών για να εκφραστεί…Ένα όραμα ρεαλιστικό και ελκυστικό…Μια στρατηγική σαφή και κατάλληλη για τις περιστάσεις. Ένα σαφές και συνολικό αφήγημα, πέρα από ακατάσχετη υποσχεσιολογία, η οποία εξαπάτησε το λαό και περιέπλεξε τα προβλήματά του…Χρειάζεται ένα «ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» και ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ, για να μπει η ατμομηχανή της οικονομίας στις ράγες της και να ακολουθήσει βαθμιαία ο λαός τη μοίρα που του αξίζει…

18-1-17