Η επιμονή ως αξία και «Στάση Ζωής»
O παραλογισμός που χαρακτηρίζει την εποχή μας και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, σε προσωπικό και σε κοινωνικό επίπεδο, δεν είναι συμπτώματα που προέκυψαν αναίτια ή τυχαία. Είναι οι οργανικές συνέπειες της οικογενειακής και της κοινωνικής αγωγής μας…
Το κύριο και το καίριο χαρακτηριστικό της ζωής που ζούμε , είναι η έλλειψη ενός αξιολογικού συστήματος με το οποίο θα εκπροσωπούνται και θα κατανέμονται σωστά οι αρχές και οι ιδέες που συγκροτούν την έννοια της ζωής και την ποιότητα του ανθρώπου.
Η έλλειψη αυτή, που αποδυναμώνει τον άνθρωπο και κατακερματίζει την κοινωνία, επιβάλλει την αφύπνιση των αισθητηρίων του ανθρώπου και την πνευματική του εγρήγορση, προκειμένου να επιδιώξει την αναθέρμανση των αξιών και τον εξανθρωπισμό της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Προκύπτει, επομένως, ως ανάγκη μια ηχηρή επαναδιατύπωση και αναζωογόνηση των ανθρώπινων αξιών. Πρώτα, στο επίπεδο της οικογένειας, που είναι η αφετηρία σύστασης της ανθρωπιστικής ηθικής και ύστερα στο κοινωνικό επίπεδο. Εκεί, όπου εκδηλώνεται και αποτιμάται, τελικά, η ευαισθησία του ανθρώπου, ή η βαρβαρότητα της κοινωνίας που διαμορφώνει…Στο πλαίσιο αυτό η έννοια και η ΑΞΙΑ της ΕΠΙΜΟΝΗΣ προβάλλει ως ανάχωμα και υποστύλωμα στη γενικευμένη καθοδικότητα και την κοινωνική παρακμή…
Τι είναι, όμως, η ΕΠΙΜΟΝΗ…; Είναι η βαθιά πίστη στον εαυτό μου και σε αυτό που ΈΧΩ ΑΠΟΦΑΣΊΣΕΙ ΝΑ ΕΠΙΔΙΏΞΩ. Μόνο με αυτή διατηρείται η αίσθηση της ισορροπίας και νοηματοδοτείται η έννοια της αρετής. Ειδικότερα, Επιμονή είναι η αδιάλλακτη επιδίωξη σε «αυτό, που αξίζει για μένα. Που συνδυάζεται ταυτόχρονα με αυτό που συνάδει με τον κοινωνικό περίγυρο, στον οποίο αναπτύσσω τη δράση μου. Που με κρατά επίμονα στην ευγένεια των σκοπών της ζωής. Στην ομαλή πορεία της και την έντιμη αντιμετώπιση των άλλων.
Αφετηρία της Επιμονής , ως αρχής, ως ιδιότητα, ως χαρακτηριστικού της προσωπικότητας του ανθρώπου, είναι, ασφαλώς, η οικογενειακή αγωγή. Εκεί, θεμελιώνεται η υγιής εξέλιξη και η δυναμική της αξιολογίας με την οποία αντιμετωπίζει κανείς τη ζωή… Προέκταση και ουσιαστικό παραπλήρωμα της οικογένειας η ανάγκη για υποδειγματική διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Αυτή δίνει στον άνθρωπο το μέτρο και επιτρέπει τη σωστή εκτίμηση των πραγμάτων, στο πλαίσιο της κοινωνίας στην οποία δρα συνειδητά και υπεύθυνα. Όμως, πόσο έχουμε καταφέρει ως οικογένεια , ως εκπαίδευση, ως κοινωνία, να εμπνεύσουμε στο παιδί το χαρακτήρα και τις αρχές μιας στέρεης και βιώσιμης ΣΤΑΣΗΣ ΖΩΗΣ, μέσα στην αμετροέπεια, τη σύγχυση και την παρακμή που χαρακτηρίζει την κοινωνία …?
Καλείται , για παράδειγμα, το παιδί να μεγαλώνει σε αρμονία με τη φύση, όταν συνειδητοποιεί ότι η φύση αυτή δεν υπάρχει. Την έχουμε ήδη υποθηκεύσει με την οικολογική μας αφροσύνη…
Καθοδηγείται να σεβαστεί και να εμπνευστεί από τις πολιτιστικές αξίες, ενώ την ίδια στιγμή βιώνει ένα κλίμα ευτέλειας και απαξίας των ιδεών που πρέπει να καθορίζουν τη ζωή…
Συνειδητοποιεί τα ιδεώδη και τις αξίες του αθλητισμού, ενώ νιώθει την εμπορευματοποίησή του και βιώνει τη βαρβαρότητα των γηπέδων…
Προσπαθεί , ωστόσο, μέσα στο κλίμα αυτό, να αποκτήσει κοινωνική συνείδηση, ενώ περισσεύει γύρω του η επίφαση και η υποκρισία στις ανθρώπινες σχέσεις μας, που ακυρώνουν το όραμα μιας ποιοτικής ζωής…
Αυτές οι δεινές αντινομίες του καιρού μας, αποκαλύπτουν , τραγικά, την αποδυνάμωση, την ανεπάρκεια και τη χρεωκοπία των αξιών. Είναι, επομένως, χρέος όλων μας να αντιστρέψουμε αυτό το κλίμα. Να εργαστούμε συνειδητά και υπεύθυνα για την αναβίωση και τον απαναπροσδιορισμό των αξιών. Μα πάνω απ’ όλα να «αγγίξουμε» το βαθύτερο στοιχείο μας: αυτό το φως που επιθυμούμε να γίνει όλο και περισσότερο φως, στο ταξίδι μας προς την ανθρώπινη ολοκλήρωση….
Ο καθένας μας, από όπου είναι ταγμένος, θα πρέπει να κάνει το δικό του χρέος…Να δώσει τη δική του κατάθεση και μαρτυρία στον κοινό στίβο της ζωής…