Ο παλιός μου Δάσκαλος ..! Τον θυμάμαι ιδιαίτερα για τους απλοϊκούς αλλά σοφούς συμβολισμούς του, κάθε φορά που σκέφτομαι την ιδιαιτερότητα , την ιδιομορφία και την παιδική ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ..!
Το παιδί , μας έλεγε, μοιάζει με το … σαλιγκάρι..!.
Σκεφτείτε το φανέρωμά του στομικροπεριβάλλον που ζει…
Στην αρχή δεν είναι παρά ένα «καβούκι»… Εκεί κρυφοζεί O αθέατος κόσμος του.
Μια οντότητα «εν δυνάμει», που αναδιπλώνεται συρόμενη για το ταξίδι της ζωής…»
Παρακολουθήστε την ανάδυσή του στον μικρόκοσμο που το περιβάλλει….
Με κίνηση αργή , «σκάει» από το καβούκι η υποψία μιας ύπαρξης ζωντανής. Ένα ά-μορφο , (χωρίς μορφή), ένα ά-σχημο (χωρίς σχήμα) πλάσμα , που διεκδικεί, από τη μητρική του κοιτίδα, το δικαίωμα στην προσωπική ανάπτυξη και την «κοινωνική συμμετοχή»..!
Αυτός δεν είναι , συμβολικά, ο αναδυόμενος «ανθρώπινος σαλίγκαρος»;
Παρατηρήστε, τώρα την αργή διαδρομή του…
Μια δυσκίνητη και γλοιώδης μάζα που σαλεύει και σχηματοποιείται…Πατάει πιο στέρεα. Δείχνει κεφάλι με «αισθήσεις», σηκώνει ευκίνητα κερατάκια και επεξεργάζεται αντιληπτικά δεδομένα, εικόνες και καταστάσεις καθώς «διαβάζει» τον άγνωστο κόσμο με αργή υπομονή, με όλο και πιο συνειδητή γνώση…
Δεν αργεί, κάποια στιγμή, να αποκτήσει «σώμα συγκροτημένο»….
Να διαμορφώνει όλο και πιο σταθερό βηματισμό. Να λειτουργήσει με ένα σύστημα αναγνώρισης και ερμηνείας του άγνωστου , κάποτε και επικίνδυνου κόσμου που ορθώνεται ερεθιστικός μπροστά του… Αυτόν τον κόσμο «μαθαίνει» σιγά – σιγά να αφομοιώνει με εμπειρική μαεστρία, με συγκρατημένη αυτοπεποίθηση , με συγκροτημένη σκέψη, με αυξανόμενο θάρρος και ενισχυόμενη αυτογνωσία και αυτονομία.
Κάπως έτσι, το μικρό σαλιγκαράκι αφήνει το «αχνάρι» στη ζωή..!
Κάπως έτσι, ο “ανθρώπινος” σαλίγκαρος αφήνει το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΟΥ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ..!
Ένα «στίγμα» καθαρά ατομικό. Ένα ξεδίπλωμα προσωπικό. Στη δική του ώρα. Στο φυσικό του λίκνο. Στο «καβούκι» του, που το σέρνει με υπομονή και καρτερία , από την αφετηρία της δικής του ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΟΝΤΟΤΗΤΑΣ…Μην διανοηθεί κανείς να πλησιάσει αδέξια το μικρό σαλιγκάρι και να αγγίξει την αργή διαδρομή του. Αυτόματα, το σαλιγκάρι αποσύρεταιστο προστατευτικό του κέλυφος και εκεί παραμένει αυτοεγκλωβιζόμενο και αδρανές.
Δεν βγαίνει από το προστατευτικό του κέλυφος, παρά μόνο αν σπάσεις το καβούκι του…Υπάρχει, βέβαια, και η πιθανότητα, να δοκιμάσει με δισταγμό, ξανά… Σε πολλαπλάσιο χρόνο. Με υπέρμετρη υπομονή. Με μεγαλύτερη προσπάθεια. Μέχρις ότου η κλονισμένη του εμπιστοσύνη γίνει αυτοβεβαιότητα και θάρρος, για το καινούργιο ταξίδι «προς τα έξω»…
Ο Συμβολισμός με το σαλιγκάρι είναι, μάλλον, προφανής…
Ιδιαίτερα, αν τον προσομοιώσει κανείς , μεταφορικά, με την παιδική οντότητα και εξέλιξη… Όσοι από μας δουλεύουμε με παιδιά, έχουμε γνώριμες εικόνες και μορφές. Καταστάσεις που διαμορφώνουν ένα μωσαϊκό ανθρώπινων πλασμάτων και επιβεβαιώνουν τον συμβολισμό του σαλίγκαρου…
Η µικρή Ελένη: Φoβισµένo µικρό σπουργιτάκι, που πιάνει τις γωνιές της τάξης για να περνά απαρατήρητη. Το βλέμμα της λάμπει μόνον όταν συλλαμβάνει το επιδοκιμαστικό βλέμμα της δασκάλας για τις προσπάθειες που καταβάλλει.
Μάριος ο σκυθρωπός: Άθυμος , αγέλαστος , σχεδόν αδιάφορος . Με κόπο παρακολουθεί τα τεκταινόμενα της τάξης. Τελικά, ακολουθεί τις οδηγίες της δασκάλας μόνον αν πιεστεί.
Ντίνος ο αγριωπός: Δεν ησυχάζει και ούτε αφήνει ήσυχο κανέναν. Είναι , ωστόσο, , ολοφάνερη η αλλαγή της συμπεριφοράς, όταν νιώσει το χάδι της δασκάλας, την οποία υπεραγαπά.
Νάσος ο επικοινωνιακός: Μέσα σε όλα και με όλους. Ο κρίκος που συνδέει τις παρεούλες της αυλής και συνεχίζει το παιχνίδι ακόμη και αν έχει αρχίσει το μάθημα. Απασχολεί μόνιμα την τάξη με τις αδιάκοπες ερωτήσεις και απορίες του.
Μαίρη η εγωκεντρική: Θέλει να είναι το κέντρο του ενδιαφέροντος…. Έχει ικανότητες που τις προβάλλει σε κάθε ευκαιρία έντονα και επίμονα . Δεν αποσύρεται από καμιά συζήτηση, αν δεν πει την τελευταία λέξη…
Τάσος ο προικισμένος: Ο συγκροτημένος μαθητής, ο πρωταγωνιστής στην καθημερινή λειτουργία της τάξης. Δύσκολα θα μείνει αναπάντητη ερώτηση του δασκάλου και ακόμη δυσκολότερα θα βρεθεί ενεκτέλεστη εργασία του.
Νίκος ο συνήθης ύποπτος: Περιέργως, τα πιο πολλά από τα χαμένα αντικείμενα της τάξης βρίσκονται «κατά λάθος» στη σάκα του.
Ο Θανάσης, η Λέλα, ο Ιάσονας, ο Άλκης, μια ατέλειωτη μαθητική πολυτυπία…
Απέναντι σε μια τέτοια συνήθη εικόνα σχολικής τάξης πρέπει να σταθεί, εξισορροπητικά, ο δάσκαλος. Να συλλάβει έγκαιρα τη διαφορετικότητα των μαθητών του. Να πιστέψει στη μοναδικότητα κάθε παιδιού και να οργανώσει μεθόδους και τεχνικές προσωπικής παρέμβασης και εξατομικευμένης βοήθειας. Να επικεντρώσει την προσοχή του σε κάθε περίπτωση χωριστά και να κατανείμει σωστά το χρόνο του στον καθένα.
Να ξέρει «πώς» να βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά του κάθε παιδιού που είναι πράγματι ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ..!
Σ’ αυτήν την ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ καλύπτεται και ανακαλύπτεται κάθε παιδί.
Σ’ αυτήν τη ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ οφείλουμε να αποκαλυπτόμεθα Γονείς και Δάσκαλοι…