Κόντρα στο κύμα…
Η αίσθηση της πραγματικότητας που ζούμε
είναι μια πυροδότηση της απελπισίας….
Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στα νέα παιδιά να ψάχνουν το δρόμο της ελεύθερης αναπνοής…!
Ξαφνικά, νιώθουν τους δρόμους κλειστούς. Την προοπτική της ελπίδας, για μια δημιουργική εξέλιξη, αδιέξοδη. Την ψυχολογική τους διάθεση στα όρια της κατάθλιψης. Η «κρισιολογία» που μαίνεται, ως καταιγίδα τείνει να πάρει διαστάσεις ακραίου κοινωνικού και οικονομικού φαινομένου.
Επομένως, τι κάνει κανείς…: Μένει στη “διακεκαυμένη” εστία της Πατρίδας, ή Φεύγει σε άλλους τόπους, σε άλλες επιβιωτικές αναζητήσεις..; Αναπόφευκτη η διλημματική κατάσταση. Διελκυνστίνδα που αγγίζει τα όρια του ψυχικού διχασμού. Σύμπτωμα και αυτό μιας ιδιότυπης ψυχικής αιχμαλωσίας, που περιπλέκει (ή και αποτρέπει) την ψύχραιμη επιλογή…
Από τη μια: η αίσθηση ενός σχεδόν «χαμένου» παιχνιδιού….
Ενός ρευστού και αβέβαιου μέλλοντος. Μιας πορείας που μοιάζει μοιραία και αναπόφευκτη και οδηγεί στην αναζήτηση «σωσίβιας λύσης» ή την απεγνωσμένη απόφαση του ξενιτεμού…
Από την άλλη: ο εύκολος καταλογισμός. Η ετικέτα του “τυχοδιώκτη”…
Η ιδιότυπη νοοτροπία του ατομιστή. Του κολλημένου στο προσωπικό συμφέρον. Του «εαυτούλη» που επιλέγει τη (δια)φυγή και την ατομική ασφάλεια, «δραπετεύοντας» από τη χρεωκοπημένη πατρίδα.. .
Σε ποια από τις δύο επιλογές να δώσεις την ψυχή σου…
Στο “μένω στον τόπο μου” και ταυτίζομαι με τη μοίρα του,
ή Φεύγω από το πάτριο έδαφος , “ μ’ ‘ολους τους ανέμους , μ’ όλα τα πανιά , μ’ όλους τους δρόμους” του ποιητή, με βάρκα την ελπίδα…;
Επιλογή δύσκολη, αλλά αναγκαία….
Από κάποια άποψη και επιβεβλημένη. Ιδιαίτερα αν καταφέρω να τη δω ως υπέρβαση του προσωπικού μου προβλήματος. Ως ένταξή της στο πλαίσιο μιας συλλογικής και ιδεολογικής προοπτικής
Η αποδημία στην περίπτωση αυτή έχει στο βάθος της, πέρα από το υπαρξιακό, ένα βαθύ, ηθικό περιεχόμενο. Δεν είναι μόνο απεγνωσμένη «δραπέτευση» από μια οδυνηρή πραγματικότητα, που γίνεται μέρα με τη μέρα πιο ασφυκτική…Γίνεται και προσδοκία ενός οφειλόμενου χρέους: να υπηρετήσω , μέσα από την προσωπική μου περιπέτεια και “πειρατεία” τον τόπο μου, τους ανθρώπους του, τις ιδέες και τις αξίες μας ..!
Ακούμε διαρκώς – ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό – τους στεναγμούς της πατρίδας...
Νιώθουμε την οδύνη της ταπείνωσης και του εξευτελισμού της. Μας επισείουν τις τραγικές συνέπειες για το διογκωμένο και ανέλεγκτο χρέος μας. Μας λοιδωρούν για τη διαφθορά και τον ευτελισμό μας. Συνειδητοποιούμε τραγικά την επαπειλούμενη χρεωκοπία και τη λεηλασία της οικονομικής ζωής , της ΖΩΗΣ του καθενός μας…
Σπάνια, όμως, μιλούμε για το βαθύτερο ΧΡΕΟΣ μας:
για την αναβίωση των αξιών και τη σάρκωση των οραμάτων μας…. Και όμως..! Αυτή η έννοια του χρέους απομένει ως μοναδική μας ελπίδα για τη συγκράτηση και την ανόρθωση του υλικού στοιχείου της ζωής…Αυτό το ΧΡΕΟΣ δεν έχει να κάνει με το άδειασμα της τσέπης. Έχει να κάνει με την «πλήρωση» της ψυχής . Έχει τη δική του κλίμακα αξιών που ξεχάστηκαν τραγικά στις μέρες μας. Γι αυτό παραμένει ανοιχτό και ανεξόφλητο το “χρεώγραφο” της ζωής…
Δυστυχώς, στον θολό αυτόν ορίζοντα τα οράματα και τα όνειρα είναι η μεγαλύτερη απώλεια της ζωής μας…
Τα εγκαταλείψαμε στη δίνη μιας παρηκμασμένης ζωής και αποδεχτήκαμε , σχεδόν μοιρολατρικά, τη ζοφερή πραγματικότητα… Σ’ αυτήν επιζούμε χωρίς να ζούμε… Σ΄ αυτόν το φόντο ψάχνουμε για μια «χαραμάδα» ζωής. Ενήλικες αντιστάσεις – ώριμες αμφισβητήσεις ή ανώριμες διεκδικήσεις – νεανικές εντάσεις και εκρήξεις: Μια εκρηκτική πολυσημία που δεν αρκείται πλέον σε ανεδαφικές και κούφιες ρητορείες, αλλά απαιτεί καθαρές λύσεις και πράξεις συγκεκριμένες…
Τις μέρες που ζούμε η Ιστορία μας επισκέπτεται ξανά και συχνά…
Δεν μας δείχνει μόνο αυτό που συνέβη.. ΄Εμμεσα, μας αποκαλύπτει αυτό που θα μπορούσε να είχε συμβεί. Ευκαιρίες που χάθηκαν. Δυνατότητες που σπαταλήθηκαν…Προοπτικές μέσα από τις οποίες δεν επέζησαν οι αξίες του αλλά οι διαστρεβλώσεις τους..!
Στην αναβίωση αυτών των αξιών και στην αντιστροφή των στρεβλώσεων επικεντρώνεται το δίλημμα των «απελπισμένων»: Η πίεση για εκπατρισμό…Η δέσμευση να παραμείνουμε και να αγωνιστούμε ενωμένοι…Το δύσκολο στη ζωή δεν είναι τα πράγματα να είναι όπως τα θέλεις…Το δύσκολο – αλλά και το σοφό – είναι να τα βλέπεις όπως είναι. Να συντάσσεται με τα πράγματα. Να προσαρμόζεσαι σ’ αυτά και να κάνεις ότι μπορείς να αλλάξεις αυτά που πρέπει και μπορούν να αλλάξουν. Το μυστικό είναι να ανανεώσεις την κουρασμένη ελπίδα σου μακριά από κάθε «εμπορευματοποίηση» και εξαπάτηση…
Από τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» που γκρεμίζουν το χτίσιμο του μέλλοντος…
Αυτό δεν μπορεί , δυστυχώς , να γίνει στην πατρίδα… Μυριόστομη η στρατιά των ανέργων , των εξαθλιωμένων οικονομικά Ελλήνων, οι οποίοι μοιράζονται πλέον την τραγωδία , αναμασούν τους λόγους και τις αιτίες , κάποτε «ψηλαφούν» υπαίτιους και ευθύνες, αλλά σε κάθε περίπτωση γίνονται μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Απεγνωσμένη, αλλά αναγκαία η επιλογή του νόστου…Μέσα από μια τραγική «ανακύκλωση» της πρόσφατης ιστορίας του λαού μας. Ζούσαμε με κάποιο τρόπο την Παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα της ζωής, πριν καθιερωθεί ως πλαίσιο πλανητικής σκέψης…
Η μεταπολεμική μας δυσπραγία σκόρπισε χιλιάδες από μας στους πέντε ανέμους….
Αλλοιώθηκε η «κρατική» μας συνοχή, αλλά δεν χάθηκε η «εθνική» μας συνείδηση. Το όπου γης και πατρίς είναι σύνθημα καθαρά Ελληνικό…Κρίμα που είμαστε υποχρεωμένοι να παίξουμε το γνωστό παιχνίδι. Δεν είναι επιλογή…Είναι επιβολή…Δεν είναι επιθυμία… Είναι υποχρέωση, που απορρέει από το καθεστώς της ανάγκης…
Κανείς δεν θέλει να ξεριζωθεί από τον τόπο του…
Ακόμα και αν κυριαρχεί μέσα του το πάθος του Οδυσσέα. Κανείς δεν εκπατρίζεται συνειδητά.. Ούτε εγκαταλείπει τους φυσικούς δεσμούς του με τα πρόσωπα , τις ιδέες και τα ιδανικά που εκφράζουν. Ακόμη και αν βρεθεί έξω από τη γενέθλια γη «η πόλις του θα τον ακολουθεί, στους δρόμους θα γυρνά τους ίδιους” , κατά τον Καβάφη… Φεύγω, λοιπόν, από την πατρίδα… Αναζητώ σε άλλη γη το προσωρινό μου καταφύγιο. Παίρνω μαζί μου τους ψιθύρους, τα ακούσματα , τα λόγια και τα έργα, της πατρίδας και τα χτίζω ανάχωμα στις επιρροές και τις προκλήσεις. Τα σχέδια και τα όνειρά μου ακολουθούν το δρόμο τους…
Μέσα σ’ αυτά, είμαι πάντα εγώ..!
Τελικά, ο καθένας μας είναι αυτό που αισθάνεται….
Αυτό που αποφασίζει να γίνει . Γίνεται αυτό που αισθάνεται… Είναι αυτό που αισθάνεται Από αυτό εξαρτάται η γνησιότητα και η ισορροπία του…Αυτός είναι η πατρίδα του… Είναι ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστεί η δύσκολη εποχή. Με αυτήν την αίσθηση θα περάσουμε “απέναντι”. Θα δαμάσουμε την “ ήρεμη απελπισία” της περίστασης και θα τη μετατρέψουμε , με επώδυνη προσπάθεια , σε μια σε μια καινούργια “αυτενέργεια”, που θα ανοίξει το δρόμο στη ζωντάνια και τη χαρά της ζωής.
Αν κάποιοι από μας αποδείχτηκαν ονειροψεύτες και ονειροκλέφτες και σημάδεψαν με χρώματα μελανά τη ζωή μας , χρωστάμε μια στάση – αντίσταση , μια κίνηση “κόντρα στο κύμα” και την αποκατάσταση της ισορροπία μας…
Αυτό είναι το χρέος των ονείρων μας…!