Δίδαξα επί μισόν αιώνα…!

Πάνω στην έδρα. Στην παλαίστρα της τάξης, αρχικά…,

Δίπλα από την έδρα, αργότερα.

Για χρόνια πολλά, ως οργανωτής του εκπαιδευτικού προγράμματος…

Δούλεψα αρκετά και πίσω από την έδρα.

Ως Συντονιστής της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε πολυδύναμους Ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς Οργανισμούς…

Ατέλειωτες ώρες, μέρες και νύχτες, ανάμεσα σε ανεξίτηλες παιδικές μνήμες…

Αισθάνομαι όλο και πιο αβέβαιος σε ότι αφορά τη «νομιμότητα», ή τις βαθύτερες αλήθειες αυτού του «επαγγέλματος που κλήθηκα να υπηρετήσω…Δυσκολεύομαι ακόμη και σήμερα να οριοθετήσω τον εμπνευσμένο και άγρυπνο παιδαγωγό, από τον χαρισματικό ή τον υποτονικό δάσκαλο, που βρέθηκε στον κυματισμό της παλλόμενης σχολικής τάξης από ρουτινιέρικο ή απογοητευμένο βιοπορισμό, μέχρι την υψηλότερη αίσθηση της κλ(ή)ίσης…

Και το ερώτημά μου παραμένει ολόρθο, ανοιχτό και αναπάντητο: Τι εξουσιοδοτεί κάποιον να «διδάξει» ανθρώπινα πλάσματα. Να καθορίσει τη μοίρα τους. Να ορίσει τη ζωή τους. Να σημαδέψει την εξέλιξη και τη μοίρα τους..; Αυτό το «ξεπέρασμα» του δασκάλου με τις ψυχαναλυτικές συνιστώσες μπορεί να προκαλέσει τραυματική θλίψη, αν ολοκληρωθεί ως «βιωμένη αλήθεια»..!