Στους καιρούς που ζούμε, συνήθως, χάνουμε το νόημα της ζωής… Το αισθανόμαστε μόνο, όταν η «μιλιά» του θανάτου έρχεται αναπάντεχα και οδυνηρά… Έτσι, μας αποχαιρέτησε ο Νικηφόρος πριν λίγες μέρες… Μια μειλίχια Βελλαΐτικη μορφή, που ήταν η προσωποποίηση της αξιοπρέπειας, της σεμνότητας και της αυταπάρνησης…
Γίναμε αριθμητικά λιγότεροι. Είμαστε φτωχότεροι σε «ανθρώπινη» γνησιότητα… Προσθέτως, για μένα ξυπνάει αυθόρμητα μέσα μου το «παιδί» της Βελλάς… Που διεκδικεί, έστω αναμνηστικά, την αίσθηση και το βίωμα εκείνης της περιόδου… Ακολουθούσαμε μαζί το μονοπάτι των σχολικών μας χρόνων… Μια επώδυνη καθημερινή πεζοπορία προς τη Σχολή, ιδιαίτερα τις χειμωνιάτικες μέρες… Αλλά και μια μια γενιά που διψούσε για μάθηση και καταξίωση. Που διαμόρφωνε ένα «ήθος» ανθρώπινο με επιμονή στην προσπάθεια, με υπομονή στις σχέσεις , με εγκαρτέρηση στις δυσκολίες μιας «έγκλειστης εφηβικότητας» μέσα από το σκληρό πρόσωπο εκείνης της περιόδου…
Μέσα σ’ αυτόν το φόντο θυμάμαι έντονα τον Νικηφόρο: Το μικρόσωμο και γελαστό παιδί. Το προσεκτικό, το συνεσταλμένο, το σιωπηλό, το εκλεκτικό στις ιδιαίτερες συντροφιές του, το ήρεμο και δεκτικό παιδί, που απέφευγε τις φωναχτές και «άγριες» εκδηλώσεις των «ζωηρών»… Απέφευγε τις θορυβώδεις αθλητικές δραστηριότητες, που κατέληγαν κάποτε σε άγριες εκτονωτικές συμπεριφορές. Στα μαθήματα ήταν πάντα εύτακτος και τυπικός. Οπαδός της συνέπειας , της ακρίβειας και της λεπτομέρειας. Ευσυνείδητος και εύθικτος, ως μαθητής. Μεθοδικός και συνειδητά προσηλωμένος στα καθήκοντά του. Ήταν το αγαπημένο παιδί των καθηγητών.
Φεύγοντας από τη Βελλά τον ξαναβρίσκω στα Γιάννενα. Στην «περιπατητική» Σχολή της πλατείας των Ιωαννίνων… Εκεί μοιραζόμασταν εμπειρίες και προβληματισμούς. Εκεί, θρέφαμε νεανικά οράματα και άδηλες προσδοκίες… Ήταν ευδιάκριτος ο αθόρυβος και σεμνός νέος που ακτινοβολούσε από αθωότητα και αυτοπεποίθηση. Δεν ήταν ο «φωναχτός» τύπος που επεδίωκε τον εντυπωσιασμό. Ήταν άνθρωπος μετρημένος και ταπεινός. Αυτή η έννοια του μέτρου φαινόταν στις ζυγιασμένες κινήσεις, στις σίγουρες επιλογές, στις καθαρές επιδιώξεις.
Ακολούθησε ο δρόμος της επαγγελματικής «περιπέτειας» του καθενός. Εγώ στην Ερείκουσα Κερκύρας (1967), εκείνος στους Δρυμάδες Πωγωνίου. Επικοινωνούσαμε, ωστόσο, με μια συνομιλία που ξέφευγε από το πλάνο περιεχόμενο της φαινομενικής υφής των πραγμάτων. Έτσι, χαθήκαμε για χρόνια πολλά. «Μεσ’ στην πολλή συνάφεια του κόσμου»… Εγώ στη Βαβυλώνα της Αθήνας.
Με σποραδικές και ολιγοήμερες επισκέψεις στην ιδιαίτερη πατρίδα. Εκείνος στα Γιάννενα. Με αμείωτη και ενεργό εκπαιδευτική, πατριωτική και πνευματική δράση. Θεωρώ τυχερούς τους κατά καιρούς μαθητές του. Είναι οι μόνοι που γεύτηκαν και μπορούν να επιβεβαιώσουν την προσήνεια, την ευθύνη, την ανιδιοτέλεια και την ακεραιότητα αυτού του ανθρώπου…
Φίλε Νικηφόρε,
Δεν είμαι άξιος να ερμηνεύσω τη σιωπή σου… Προσπάθησα να νιώσω κάτι από τη μνήμη και την πολύχρονη παρουσία σου στη ζωή μου. Σε ευχαριστώ για τα ανθρώπινα και φιλικά σου αισθήματα. Σε ευγνωμονώ για τις στιγμές που μου χάρισες, για τις σκέψεις και τις εμπειρίες που μοιράστηκες μαζί μου…
Σου εύχομαι να ζήσεις μια «άλλη» ζωή, γεμάτη βαθιά γαλήνη…
Εγώ και οι φίλοι μας μένουμε στη μοναξιά και την απόγνωση, θρηνώντας με τους δικούς σου τον πρόωρο χαμό σου…
Αντίο φίλε..!