Στο βάθος του κοινωνικού ορίζοντα το νέο τοπίο αποκτά ποικίλες διαστάσεις. Είναι οι απίθανες διαστάσεις ενός καινούργιου κόσμου στον οποίο ταξιδεύουμε με δυνατή περιέργεια και τρεμάμενη βεβαιότητα….
Εάν θέλουμε να ζήσουμε αρμονικά σ’ αυτόν τον παράξενο, τον γοητευτικό όσο και επικίνδυνο καινούργιο κόσμο, θα πρέπει να τον δούμε διαφορετικά… Να τον κατανοήσουμε… όσο και αν μας τρομάζουν οι αλλαγές στις οποίες μας υποχρεώνει και η συνειδητοποίηση του είδους και του βαθμού στον οποίο πρέπει να αλλάξουμε….
Δεν είναι δυνατόν να δαμάσουμε την επιβαλλόμενη αλλαγή, αν δεν περάσουμε από σκοτεινές διόδους, και από νέους αβέβαιους δρόμους προσαρμογής, καινοτομίας και αλλαγής.. Θα προτιμούσαμε μια πιο εύκολη διαδρομή προς το μετασχηματισμό…αλλά οι παλιοί τρόποι έχουν χαθεί και οι καινούργιοι αργούν να σχηματοποιηθούν…
Ωστόσο, παρά τις αβεβαιότητες και τις δυσκολίες ένας είναι ο δρόμος…! Αυτός που ανοίγεται μπροστά μας, όχι αυτός που χαράχτηκε πίσω μας, ακόμη και αν ήταν πετυχημένος… Θα πρέπει σ’ αυτόν το δρόμο να πορευτούμε ως εξερευνητές και εφευρέτες… Το ταξίδι θα είναι πιο ωφέλιμο, εάν σεβόμαστε ο ένας τον άλλο στο πλαίσιο του ρόλου που έχουμε αποφασίσει να παίξουμε ο καθένας…
Πρέπει να ερευνήσουμε όλοι μαζί προκειμένου να ανακαλύψουμε και να σταθεροποιήσουμε το καινούργιο.. Μπορούμε να στραφούμε ο ένας στον άλλο , γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη ελπίδα μας να επινοήσουμε και να ανακαλύψουμε τον κόσμο που αναζητούμε… Η εξερεύνηση θα είναι δύσκολη… Γιατί δεν υπάρχουν πια εύκολοι δρόμοι, ούτε λύσεις που αντιγράφονται… Δε μπορούμε πια να υποστηρίζουμε απλά μια διαδικασία και να προσδοκούμε ότι θα βρεθεί η σωστή λύση..
Είναι αναγκαίο ο καθένας μας να επιλέξει τη δική του «προβλήτα». Να ξεκινήσει το καθαρά ατομικό του ταξίδι… τη δική του εξερεύνηση, αναζητώντας τις δικές του απαντήσεις. Χρειάζεται να μοιραζόμαστε αυτό που ανακαλύπτουμε διδασκόμενοι από την επιτυχία ή την αποτυχία του άλλου…
Όσο προχωρούμε σε αυτόν τον νέο κόσμο οφείλουμε να τον δημιουργούμε. Πρέπει να πιστέψουμε (και να αγαπήσουμε) αυτήν την πραγματικότητα… Μια πραγματικότητα που αλλάζει νόημα και μορφή τη στιγμή που συμμετέχουμε σ’ αυτή…Είναι διαρκώς καινούργια… Αυτός ο κόσμος είναι παράξενος …Και το μόνο που μπορεί να μας υποσχεθεί είναι ότι θα είναι όλο και πιο παράξενος…Πρέπει επομένως να ζήσουμε με το παράξενο και το αλλόκοτο…
Η προσπάθεια να ανακαλύψουμε το νέο κόσμο, ελπίζοντας ότι δε θα χαθούμε σ’ αυτή τη διαδικασία, είναι ένα έργο τρομακτικά δύσκολο… Συχνά θα μας φοβίζει αυτή η αναγκαία και αναγκαστική διαδρομή… Όμως, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, ΜΑΖΙ… Είναι απαραίτητο να είμαστε μαζί κάθε στιγμή.. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο… Δε μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από τα όριά μας… Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο προκειμένου να εξετάσουμε ιδέες, να μοιραστούμε όσα μαθαίνουμε, να δούμε τα πράγματα με νέους τρόπους…
Απρίλης 2020
Γιώργος Τσούκας