Η αγάπη είναι μια δέσμευση ζωής..!
Το να αγαπάς το παιδί σου είναι απλό και πολύπλοκο πράγμα…
Δεν αρκεί μόνο να νιώθεις την αγάπη.
Χρειάζεται να τη δείχνεις.
Να την εκφράζεις, έμπρακτα σε όλα τα στάδια και τις φάσεις της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας.
Είσαι το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του παιδιού…
Να ξεπεράσεις κάθε προκατάληψη.
Κάθε φθαρμένη ιδέα, ή μικροαντίληψη.
Να αρθείς στο πραγματικό ύψος του παιδιού, παραμερίζοντας τις δικές σου ανάγκες και επιθυμίες.
Να μάθεις πώς να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να θα μετατρέπεις την αγάπη σου σε καθημερινή πράξη.
Να δημιουργήσεις μια μόνιμη σχέση αγάπης και κατανόησης με το παιδί σου.
Καλείσαι να αναθρέψεις έναν άνθρωπο…!
Αν κάνεις την έμπρακτη έκφραση της αγάπης σου τρόπο ζωής, θα αποκτήσεις τη δύναμη να φτιάξεις την οικογένεια που όλοι αποζητούμε.
Και όλοι μαζί, μαθαίνοντας να αγαπάμε μ’ αυτό τον τρόπο τα παιδιά μας, μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο….
1. Το πρώτο βήμα.
Καιρός να στρέψω το ενδιαφέρον μου στον εαυτό μου…
Δεν μπορώ να γίνω καλός γονιός, αν δεν αγαπώ τον εαυτό μου.
Τι σημαίνει αγαπώ τον εαυτό μου, όταν είμαι γονιός…
Σημαίνει, ότι αφιερώνω λίγη ώρα στον εαυτό μου.
Απολαμβάνω ότι κάνει την καρδιά μου να σκιρτά,
Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου,
Τον γνωρίζω πραγματικά και τον δέχομαι, όπως είναι,
Τον συγχωρώ, για τα όχι και τόσο όμορφα κομμάτια που κάποτε εμφανίζει και Κάνω εκείνες τις γεμάτες αγάπη πράξεις που βοηθούν την προσωπική μου εξέλιξη.
Είμαι ο πιο σπουδαίος δάσκαλος του παιδιού μου….
Μπορώ να του δείξω πόσο σημαντικό είναι να αγαπά κανείς τον εαυτό του.
Αν κάποιες φορές αισθάνομαι πικραμένος με τα παιδιά μου, δε θα αφήσω να ορθωθεί ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εκείνα ένα τείχος πικρίας και μνησικακίας.
Θα επιδιώκω να μετατρέπω την έλλειψη σε πληρότητα και μέσα από τη συνεργασία και την κατανόηση θα δημιουργώ ένα μέλλον καλύτερο για όλους…
2. Το δεύτερο βήμα.
Αφού το καλύτερο θεμέλιο για το μέλλον του παιδιού μου είναι η μεγάλη εκτίμηση για τον εαυτό μου…
Το μέλλον αποκτά κάποιο νόημα μόνο αν ταυτιστεί με το μέλλον του παιδιού μου…
Ως δεύτερο βήμα μου θεωρώ την αποκλειστική μου μέριμνα: να βοηθήσω το παιδί μου να αποδεχτεί τον εαυτό του, όπως πραγματικά είναι.
Η καλλιέργεια της αυτοεκτίμησης του παιδιού πρέπει να είναι ο μείζων στόχος μου.
Μόνο με την αυτοεκτίμηση θα καταφέρει να γίνει ένα πλάσμα κοινωνικό, θα αποδώσει περισσότερο στο σχολείο, θα δημιουργήσει δεσμούς και θα ισορροπήσει στη ζωή για να την απολαύσει.
Όταν ένα παιδί ανακαλύψει σωστά τον εαυτό του, πιστέψει σ αυτόν, μέσα από το θαύμα της αυτοαποδοχής, τότε η ζωή του γίνεται ένα υπέροχο ταξίδι αυτοεκπλήρωσης.
Μπορεί να αντιμετωπίσει με γενναιότητα όλες τις προκλήσεις και τα σκαμπανεβάσματα που μπορεί να του φέρει η ζωή…
Και καθώς μαθαίνει να αγαπά και να στηρίζει τον εαυτό του, μαθαίνει να αγαπά με σιγουριά και τους άλλους
3. Το τρίτο βήμα.
Μου χρειάζεται εκπαίδευση για την επιτυχημένη ανατροφή των παιδιών…
Θεωρώ, ως μέγιστη αντινομία μια διαχρονικά παγιωμένη και ισχύουσα αντίληψη ότι ο μείζων ρόλος του Γονέα μπορεί να ασκηθεί, χωρίς καμιά ουσιώδη προετοιμασία και ενημέρωση, η οποία έχει θεσμοθετηθεί για πολλούς ελάσσονες ίσως ρόλους που παίζονται στην καθημερινή ζωή…
Μου είναι, πράγματι, ανεξήγητη η αντίφαση του πώς για την άσκηση οποιουδήποτε επαγγέλματος ή και συμβατικής τεχνικής δεξιότητας (δίπλωμα οδήγησης) προβλέπεται συγκεκριμένη διαδικασία εκπαίδευσης και παροχής τίτλου ικανότητας, ενώ για τον μέγιστο γονικό ρόλο κυριαρχεί μια προσδοκώμενη θετική λειτουργία, η οποία στηρίζεται, σχεδόν αποκλειστικά στην ενστικτώδη διάθεση και στην εμπειρική αντιμετώπιση.
Πιστεύω ότι για την άσκηση αυτού του ρόλου, τίποτε δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο και αυτονόητο…
Ότι είναι φοβερά δύσκολο να μεγαλώσεις υπεύθυνα και σωστά ένα παιδί, ότι μου χρειάζεται ενημέρωση, μελέτη, στοχασμός και συστηματική βοήθεια, την οποία και δεν θα διστάζω παντού να αναζητώ
4. Το τέταρτο βήμα.
Να κατανοήσω, τι , γιατί και πώς αισθάνομαι για το παιδί μου…
Πόσο έχω συνειδητοποιήσει ότι είναι ένα εύθραυστο, ένα εξαιρετικά ευαίσθητο πλάσμα…
Επομένως, απαιτεί προσεκτική αξιολόγηση η κάθε συμπεριφορά του
Προσεκτική αντιμετώπιση η κάθε δυσερμήνευτη , ανεξήγητη, ή σκόπιμη αντίδρασή του.
Πρέπει να θυμάμαι πάντα ότι έχει μια αληθινά ευαίσθητη ψυχή, προς την οποία πρέπει να συντονίσω τη δική μου ευαισθησία.
Πάνω απ όλα πρέπει να ελέγχω τις βεβιασμένες, αψυχολόγητες, ή και βάναυσες παρεμβάσεις μου, σε κάθε παραβατική συμπεριφορά του παιδιού μου ρωτώντας, προσεκτικά, τον εαυτό μου…
Τι μου συμβαίνει; Γιατί, αισθάνομαι έτσι; Πώς πρέπει να αντιδράσω;
Τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό από το να φέρεσαι στο σώμα και στην ψυχή ενός παιδιού με τρυφερότητα στοργή και αγάπη..!
5. Το πέμπτο βήμα.
Είμαι, πραγματικά, παρών για το παιδί μου…
Σημαίνει ότι επικοινωνώ με την ουσία του, με την ύπαρξή του.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να συγκεντρώνομαι απόλυτα στις ανάγκες του απελευθερωμένος από προσδοκίες, από προκαταλήψεις, από οποιαδήποτε σκέψη, στα πλαίσια ενός ουσιαστικού τρόπου επικοινωνίας.
Η παρουσία μου δεν περιορίζεται μόνο στις περιπτώσεις όπου εμφανώς έχει την ανάγκη της άμεσης βοήθειάς μου, για να μη νιώθει εγκατάλειψη, αλλά γενικότερα σε κάθε διαφαινόμενη κατάσταση, η οποία απαιτεί τη συμπαράσταση και την προσοχή μου…
Ακόμη και στις περιπτώσεις που τραβάει την προσοχή μου με μη λεκτικούς τρόπους.
Στα μηνύματά του δίνω πάντα την επιβαλλόμενη προσοχή, με καθαρό μυαλό, με ξεκούραστη διάθεση και με ανάλαφρο πρόγραμμα.
Κάθομαι μαζί του, χαλαρώνω, ηρεμώ και το κάνω να νιώσει την επαφή μου, ως ενδυνάμωση.
Όταν εξασφαλίζω στο παιδί μου αυτή την παρουσία, σίγουρα το κάνω να νιώσει την αγάπη μου, ακόμα και όταν από τα πράγματα συμβαίνει να είμαστε χώρια..!
6. Το έκτο βήμα.
Μαθαίνω πώς είναι η ζωή, από την πλευρά του παιδιού μου…
Ακούω ήρεμα και σιωπηλά αυτό που θέλει να μου πει το παιδί μου.
Ιδιαίτερα, όταν είναι αναστατωμένο έχει ανάγκη να το ακούσω με ευαισθησία
Ακούω μόνο εκείνο που θέλει να μου πει, δείχνω κατανόηση,
Δεν μετατρέπω τη ζεστή και ήρεμη επικοινωνία μου σε σχολαστική-ανακριτική πράξη…
Ούτε αναπτύσσομαι σε εκτενή συμβουλευτική παρέμβαση, που κουράζει και μειώνει…
Αντίθετα, περιορίζομαι σ αυτά που θέλει να μου πει. Συμμερίζομαι τις ανησυχίες και τις αγωνίες του με ενσυναισθητική κατανόηση
Το βοηθάω διακριτικά να αναζητήσει λύσεις στα προβλήματά του
Το ακούω με την καρδιά μου, με αληθινό ενδιαφέρον
Προσπαθώ να του δείξω ότι νοιάζομαι γι αυτό.
Το παιδί αισθάνεται ασφάλεια και μου αποκαλύπτει τον κόσμο μέσα από τα μάτια του..!
7. Το έβδομο βήμα.
Του μιλώ με τον τρόπο που θα ήθελα να μου μιλήσουν, αν ήμουν στη θέση του.
Αποφεύγω τη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας έντασης και εχθρότητας μέσα στο σπίτι μου.
Οι κραυγές, οι επικρίσεις, οι πομπώδεις κατηγορίες , που συχνά απολήγουν σε βρισιές και απειλές… εκείνη η αφόρητη κατάσταση της συνεχούς γκρίνιας,
που δημιουργεί μια εξουθενωτική οικογενειακή κατάσταση, ξέρω πως με κανένα τρόπο δε μπορεί να συμβάλλει στην αντιμετώπιση οποιουδήποτε προβλήματος.
Ξέρω, ακόμη, ότι ο τόνος της φωνής μου μαρτυρεί τα δικά μου συναισθήματα και ότι το παιδί μου τα ερμηνεύει ως απευθείας μηνύματα που αφορούν την προσωπική του αξία.
Όταν συνειδητοποιώ ότι μια κατάσταση οδηγεί σε υπερένταση, βρίσκω τη δύναμη να χαλαρώσω, να ξεκαθαρίσω το μυαλό μου και να ετοιμαστώ για έναν πιο ψύχραιμο χειρισμό του όποιου προβλήματος.
Πάντα θυμάμαι ότι κάθε επικοινωνία έχει μέσα της τεράστιο δυναμικό και μπορεί να γιατρέψει, να πονέσει, να πληγώσει, ή να εμπνεύσει.
- Το Όγδοο βήμα.
Όλοι χρειαζόμαστε ενθάρρυνση.
Κανείς δεν χρειάζεται ενθάρρυνση περισσότερο από τα παιδιά καθώς προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τους κανόνες ενός παιχνιδιού, που αλλάζει τόσο ραγδαία, χρειάζονται υποστήριξη και βοήθεια.
Μπορείς να τα καταφέρεις, είναι η φράση κλειδί στις πιέσεις και στους καθημερινούς πειρασμούς που δοκιμάζουν, κάθε μέρα στέκομαι πλάι τους, τα ενθαρρύνω για να πετυχαίνουν τους στόχους τους και αναγνωρίζω τις επιτυχίες τους όσο μικρές και αν είναι.
Δεν μπερδεύω την ενθάρρυνση με την πίεση.
Γιατί, πιέζοντας τα παιδιά να επιτύχουν κάτι πέρα από τους στόχους τους, τα οδηγούμε σε αποθάρρυνση, σε απογοήτευση και σε αποτυχία.
Ούτε πέφτω στην παγίδα να πιέζω το παιδί να πετύχει κάποιο στόχο, προκειμένου να ικανοποιήσει τις δικές μου προσδοκίες.
Όταν ενθαρρύνω το παιδί μου, τότε το εμπνέω και το βοηθώ να είναι ο εαυτός του.
Τα παιδιά έχουν τους δικούς τους στόχους, τις δικές τους φιλοδοξίες.
Το δικό μου έργο είναι να τα ενθαρρύνω και να τα στηρίζω…
9. Το ένατο βήμα
Για να στηρίξω το παιδί μου πρέπει πρώτα να το καταλάβω.
Βρίσκει ανακούφιση, προστασία και ασφάλεια μόνο όταν νιώσει ότι το καταλαβαίνω.
Ακόμη και στα απλά πράγματα, στις πιο ακατανόητες για μένα δυσκολίες του…
Τι το προβληματίζει, τι με ρωτάει, τι δε μπορεί να κάνει, ποιοι είναι οι φόβοι του, τι το απογοητεύει, τι το θυμώνει, τι το ανησυχεί και το αναστατώνει…
Καταλαβαίνω το παιδί μου δεν σημαίνει βγάζω βιαστικά συμπεράσματα, ούτε ότι αναλαμβάνω αμέσως την πρωτοβουλία για τη λύση των προβλημάτων του…
Σημαίνει, αντίθετα, ότι δείχνω ενδιαφέρον γι αυτό που του συμβαίνει και το βοηθώ να αναλάβει την ευθύνη και την πρωτοβουλία για τη λύση των προβλημάτων του.
Όταν μου ζητάει τη συμβουλή μου δεν βιάζομαι να του δώσω την απάντηση, αλλά το ρωτώ…εσύ τι νομίζεις…
Αυτό του δίνει την αυτοπεποίθηση να αντιμετωπίσει προκλήσεις και να λύσει τα προβλήματά του.
10. Το δέκατο βήμα.
Απαντώ στις ερωτήσεις του με ειλικρίνεια…
Ψέματα, μισές αλήθειες και ξεγελάσματα μπερδεύουν και απογοητεύουν το παιδί.
Απαντώ σύντομα, ήρεμα, και με σαφήνεια μόνο σ αυτό που με ρωτά…
Αποφεύγω τις πολλές, τις εξονυχιστικές, τις ανακριτικές, τις αρνητικά ελεγκτικές ερωτήσεις, ιδιαίτερα στους εφήβους, οι οποίοι συχνά παίρνουν αμυντική στάση, όταν τους κάνεις ακόμη και απλές ερωτήσεις…
Κατά κανόνα είναι δύσκολες οι ερωτήσεις των παιδιών… οι δε απαντήσεις πρέπει να δίνονται με εξαιρετική προσοχή, ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά, τα οποία ενώ πολύ απορούν, δύσκολα κατανοούν απαντήσεις στα φυσικά ή μεταφυσικά τους ερωτήματα.
Το σημαντικό είναι να διαμορφώσω μια τέτοια σχέση με το παιδί μου, ώστε να με εμπιστεύεται και να μπορεί να έρχεται σε μένα με όποιες ερωτήσεις, ανησυχίες ή στεναχώριες το απασχολούν…
11. Το ενδέκατο βήμα.
Εμείς οι μεγάλοι μάλλον έχουμε ξεχάσει πώς είναι να είσαι παιδί…
Εξίσου, αδυνατούμε να κατανοήσουμε την πραγματικότητα ότι το παιδί έχει δικές του απόψεις, εντυπώσεις, σκέψεις και ιδέες, τις οποίες επιθυμεί να μοιραστεί μαζί μας…
Ατυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις προσκρούει σε μια πλήρη αδυναμία του αποδέκτη να το ακούσει προσεκτικά, να του μιλήσει απλά και κατανοητά και να του δείξει διακριτικά μια άλλη οπτική γωνία με την οποία θα αναζητήσει μια δική του προοπτική διεξόδου σε πολλούς και ποικίλους προβληματισμούς του…
Φράσεις του τύπου τι νομίζεις εσύ, αναρωτιέμαι πώς αισθάνεσαι, ή έχεις κάποια ιδέα… ενώ φαίνονται τόσο απλές ως διατύπωση, είναι μάλλον άγνωστες στο λεξιλόγιο του σημερινού Γονέα ή και του δασκάλου…
Τα παιδιά παρατηρούν τον κόσμο με περιέργεια. Έχουν, πραγματικά, κάτι να πουν…
Ας τους δείξουμε ότι είναι αποδεκτά, ότι είμαστε έτοιμοι να τα ακούσομε.. είναι ο καλύτερος τρόπος για να μαθαίνουν τι ξέρουν και τι πραγματικά θέλουν.
Αυτή η διαδικασία ασφαλώς παίρνει χρόνο και απαιτεί ενέργεια, αλλά είναι μια καλή αρχή για να μπορούμε να λύνουμε με δημιουργικό τρόπο τα προβλήματα που θα προκύπτουν…
12. Το δωδέκατο βήμα.
Πρέπει να δεχτώ ότι συνεχώς μαθαίνω από το παιδί μου.
Καθόλου δεν θίγει τον εγωισμό μου η παραδοχή, ότι η παλιά αντίληψη πως τάχα οι γονείς ξέρουν πάντα καλύτερα, έχει αμετάκλητα ξεπεραστεί…
Σήμερα, δέχομαι πως μπορώ να μαθαίνω από τις πραγματικά πρωτοποριακές απόψεις των παιδιών…
Πως όταν δεν ξέρω κάτι δεν φοβάμαι να το παραδεχτώ…
Μπορώ να λέω στο παιδί μου, ίσως και να έχεις δίκιο…
Ποτέ δεν είχε τύχει να το σκεφθώ έτσι…Καταλαβαίνω τι εννοείς…Χαίρομαι που μεγαλώνεις…
Μπορώ να μοιράζομαι μαζί σου τη ζωή, μπορώ να μαθαίνω μέσα από το δικό σου κόσμο…
Το παιδί στις περιπτώσεις αυτές αναπτερώνεται, χωρίς να μειώνεται το κύρος και η αξιοπιστία μου…
13. Το δέκατο τρίτο βήμα
Λέω ναι, στο παιδί μου, όσο γίνεται πιο συχνά…
Για να μπορεί και κείνο να λέει στη ζωή του, ναι…
Του δίνω, δηλαδή θετικό μήνυμα, ότι το εμπιστεύομαι… και αυτό με τη σειρά του γίνεται πιο ανεξάρτητο, πιο άξιο εμπιστοσύνης…
Τα παιδιά του ναι, έχουν το κίνητρο μέσα τους και πιστεύουν ότι μπορούν να επιδράσουν στις καταστάσεις και να τις ελέγξουν.
Είναι πρόθυμα να ανακαλύπτουν και να αναλαμβάνουν υπευθυνότητες…
Το ναι δημιουργεί ένα κλίμα συνεργασίας και ενθουσιασμού.
Κάνει τον κόσμο ένα μέρος πιο φιλικό και επιτρέπει στο παιδί να βγει έξω στον κόσμο και να τον εξερευνήσει.
Το παιδί που μεγαλώνει μέσα στα πολλά όχι, έχει χάσει το παιχνίδι από την αρχή.
Νιώθει μπερδεμένο και απογοητευμένο και σε ακραίες περιπτώσεις απελπίζεται… παύει να προσπαθεί, παραιτείται εύκολα και συχνά παθαίνει κατάθλιψη…
14. Το δέκατο τέταρτο βήμα
Χρησιμοποιώ και το όχι ως ένα ήπιο και αποφασιστικό εργαλείο διδασκαλίας και καθοδήγησης…
Δεν πιστεύω ότι πάντα πρέπει να λέω ναι…
Αρκεί να χρησιμοποιώ το όχι με το σωστό τρόπο…
Και σωστός τρόπος του να λέω κάποτε και το όχι είναι η ευθύτητα, η συνέπεια, η αντικειμενικότητα και η αποφασιστικότητά μου…
Πάντα το στηρίζω σε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές, σε κάποια συμπεριφορά συγκεκριμένων ορίων.
Το να βάζω κάποια όρια είναι διαφορετικό από το να τιμωρώ.
Η τιμωρία είναι επιβολή πόνου, που δεν διδάσκει τίποτε το παιδί…
Απλά, του δημιουργεί συναισθήματα φόβου και μίσους… επικρίσεις και αποδοκιμασία… απειλές και ατέλειωτα κηρύγματα.
Δεν είναι παρά προσπάθειες δύναμης και επιβολής με τις οποίες επιτυγχάνω ίσως μια ανούσια εξωτερική πειθαρχία και όχι την αναγκαία αυτοπειθαρχία του παιδιού, η οποία θα έπρεπε να είμαι ο κύριος, ο αντικειμενικός μου στόχος…
15. Το δέκατο πέμπτο βήμα
Σέβομαι το όχι του παιδιού μου…
Θεωρώ πως είναι ο πρώτος τρόπος συνειδητοποίησης της ατομικότητάς του και δοκιμής της δύναμής του…
Σεβόμενος το όχι του παιδιού μου σημαίνει ότι του επιτρέπω να αναπτύξει την ανεξαρτησία του και να μάθει ότι η γνώμη του μπορεί να επηρεάσει τα πράγματα.
Του επιτρέπω να λέει και όχι στο σπίτι, ώστε να μπορεί να λέει όχι και σε κάθε πειρασμό που θα εμφανιστεί…
16. Το δέκατο έκτο βήμα
Θεωρώ το λάθος ως θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζω την επιτυχία…
Αναγνωρίζω το δικαίωμα του παιδιού μου στο λάθος.
Δεν αγχώνομαι κάθε τόσο από τη διαπίστωση ότι το παιδί μου τα έχει κάνει θάλασσα, ούτε πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να φαινόμαστε πάντα τέλειοι, για να ζούμε καλά και να είμαστε επιτυχημένοι.
Αντίθετα, έχω επίγνωση του πόσο επικίνδυνη είναι για το παιδί μου η αδιάλλακτη εμμονή μου να εξελιχτεί και να επιτύχει με βάση το δικό μου επίπεδο προσδοκιών.
Πόσο βλαπτική είναι η δική μου απογοήτευση, που στην ουσία γίνεται δικός του φόβος αποτυχίας, αποθάρρυνσης και απόσυρσης.
Αποφεύγω να εξετάζω με κάθε λεπτομέρεια την απόδοση του παιδιού μου στο κάθετι, γιατί πιστεύω ότι μακροχρόνια
θα το οδηγήσω στην υπερκόπωση και την κατάρρευση.
Δεν επιδιώκω τη δημιουργία ενός νευρωτικού τελειομανούς…
Πιστεύω στην ανάδειξη ενός παιδιού ισορροπημένου, ήρεμου, αυτοκυριαρχημένου, που δεν φοβάται να αποτύχει, που θεωρεί ακόμη και την αποτυχία βασικό κανόνα του παιχνιδιού της ζωής, που δεν φοβάται να δοκιμάζει, που δίνει έμφαση στην προσπάθεια αποφυγής του λάθους και που, τέλος, προχωρεί στη δημιουργική αξιοποίησή του.
17. Το δέκατο έβδομο βήμα
Παραδέχομαι με ειλικρίνεια τα λάθη μου…
Ιδιαίτερα εκείνα που έχω κάνει απέναντι στα παιδιά μου.
Θεωρώ ότι μέσα από την παραδοχή της αλήθειας και την έκφραση της συγγνώμης χτίζω μια ακόμη γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα σε μένα και στο παιδί μου…
Πιστεύω ότι ο θαρραλέος γονιός έντιμα, καθαρά και έμπρακτα ζητάει συγγνώμη και επιδιώκει με ειλικρίνεια να τροποποιήσει τη συμπεριφορά του.
Παραδεχόμενος τα λάθη του δεν υποβιβάζεται στην εκτίμηση του παιδιού του.
Αντίθετα, εκείνο σέβεται την ταπεινοφροσύνη του και διδάσκεται ένα πρότυπο συμπεριφοράς που θέλουμε να υιοθετήσουν τα παιδιά μας
18. Το δέκατο όγδοο βήμα
Πλησιάζω το παιδί μου με τρυφερότητα…
Προσπαθώ να ανακαλύπτω τη μαγεία των στιγμών επαφής με το παιδί μου…
Μέσα από αυτές το απλό και απαλό μου άγγιγμα γίνεται μια πηγή ασφάλειας, χαλάρωσης και τρυφερότητας…
Μια παράξενη γλώσσα αγγιγμάτων προδιαθέτει ευνοϊκά το παιδί, ενώ αντίθετα η χρήση βίαιων αγγιγμάτων χτίζει, μακροπρόθεσμα, τοίχους απομόνωσης ανάμεσα στους γονείς και στα παιδιά…
Ένα ελαφρύ, απαλό άγγιγμα εκφράζει θερμά συναισθήματα στο παιδί…
Στη γλυκιά αγκαλιά αποκοιμιούνται όταν είναι μωρά…
Ένα απαλό και καθησυχαστικό άγγιγμα τα χαλαρώνει και τα ηρεμεί διαλύοντας φόβους και άγχη…
Βίαιες και εχθρικές χειρονομίες τους δημιουργούν μνησικακία και θυμό….
19. Το δέκατο ένατο βήμα.
Επιδιώκω να νιώθει το παιδί μου όλο το φάσμα των συναισθημάτων του…
Από τις πολλές και ποικίλες αποχρώσεις του θυμού και του φόβου, μέχρι τις πιο λεπτές εκφράσεις της αγάπης και της ευχαρίστησης το παιδί περνάει, πραγματικά, από ένα φάσμα συναισθημάτων…
Φροντίζω με ιδιαίτερη προσοχή, από τη μικρή ακόμη ηλικία, το παιδί να διέρχεται από μια κλίμακα αναγνώρισης, κατανόησης και μοιράσματος των συναισθημάτων του.
Μόνο όταν ανέχομαι και κατανοώ τα συναισθήματα του παιδιού μου, το γνωρίζω πραγματικά…
Διαφορετικά, οι σχέσεις μου μαζί του είναι ανούσιες και επιφανειακές
20. Το εικοστό βήμα
Τα παιδιά μας είναι οι μαγικοί καθρέφτες που αντανακλούν τη δική μας συναισθηματική ζωή…
Είναι σημαντικό να κατανοήσω τι συμβαίνει στη δική μου ψυχή, για να μπορέσω να νιώσω τι συμβαίνει στην ψυχούλα του παιδιού μου…
Το παιδί, κατά κανόνα, αδυνατεί να μου εκφράσει αυτό που πραγματικά το απασχολεί.
Άλλοτε κλεισμένο στον εαυτό του, άλλοτε μέσα από τους συμβολισμούς της αταξίας ή της κυκλοθυμίας του, παλεύει με συναισθήματα που δεν μπορεί να εκφράσει…
Όταν, δεν καταλαβαίνω τι , ακριβώς, αισθάνεται το παιδί μου, πρέπει να αναρωτηθώ για τη δική μου συμπεριφορά και τα δικά μου συναισθήματα.
Αν συντονίσω την εσωτερική μου φωνή με αυτό που φαίνεται να απασχολεί το παιδί μου, και που ούτε το ίδιο αντιλαμβάνεται, ίσως ανακαλύψω τι συμβαίνει και ανταποκριθώ καλύτερα στα συναισθήματα του παιδιού μου…
21. Το εικοστό πρώτο βήμα
Προσπαθώ να νιώσω τις απίθανες αποχρώσεις των συναισθημάτων του παιδιού μου…
Το πλησιάζω στις στιγμές του…
Στιγμές χαράς, ανακούφισης, πόνου, απογοήτευσης, στιγμές ξεσπάσματος ευτυχίας ή παιδικής οδύνης…
Αποδέχομαι το ξέσπασμα της καρδιάς του, το άδειασμα του πόνου και της θλίψης του..
Ιδιαίτερα, τα δάκρυά του… Τα δάκρυα και το μεγάλωμα ενός παιδιού πάνε μαζί…
Τα δάκρυα είναι σημάδι ότι η καρδιά του είναι ανοιχτή…
Του δείχνω, πάνω απ όλα ότι το να κλαις δεν είναι ντροπή.
Πιστεύω, και αυτό ισχύει και για μένα, ότι τα δάκρυα είναι η μόνη έκφραση που χρειαζόμαστε σε κάποιες στιγμές και επομένως μπορούμε να αφήνουμε τον εαυτό μας να ξεσπάσει…
22. Το εικοστό δεύτερο βήμα
Κάνω χώρο για τις παραξενιές και τους καβγάδες…
Μαθαίνω στο παιδί μου πώς να εκφράζει τα παράπονά του…
Πώς να αντιδρά στα δικά μου, του δείχνω ότι μπορεί και πώς να διαφωνεί μαζί μου, και-φυσικά- του μαθαίνω πώς μπορούμε να βρούμε δημιουργικές λύσεις μαζί…
Διαμορφώνω, δηλαδή, μαζί του μια διαδικασία επίλυσης διαφορών και έναν τρόπο αντιμετώπισης των συγκρούσεων, οι οποίες και αυτονόητες είναι και αναπόφευκτες…
Δεν χρειάζεται να έχω πάντα δίκιο…
Και όταν, πραγματικά έχω, δεν είναι απαραίτητο να το λέω…
Πιστεύω, ότι η οικογενειακή μου ζωή, συχνά συσκοτίζεται ή γίνεται δυσάρεστη, ( οξυθυμία, αμφιθυμία, δυστροπία, γκρίνια, ή καυγάδες )
Στις περιπτώσεις αυτές μαθαίνω να παραβλέπω τα μικροπράγματα…
Αξιολογώ τις σοβαρές και υγιείς διαφωνίες και τις αντιμετωπίζω, πρακτικά, χωρίς να με ενδιαφέρει, ιδιαίτερα ποιος έχει λιγότερο και ποιος περισσότερο δίκιο…
23. Το εικοστό τρίτο βήμα.
Εξοικειώνω το παιδί μου με μια αντίληψη ηρεμίας, γαλήνης και σιωπής…
Προσπαθώ να το βοηθήσω να ανακαλύψει πόσο απολαυστική είναι η ησυχία και πόσο ωφέλιμο είναι να χαλαρώνεις τους ρυθμούς και να παίρνεις τη ζωή με το μαλακό…
Μέσα σ΄ ένα τέτοιο κλίμα το παιδί διαισθάνεται τη διαφορά ανάμεσα στον έξω κόσμο και στο δικό του εσωτερικό κόσμο.
Μαθαίνει για την εσωτερική ζωή του και γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό του…
Στις ώρες της ησυχίας το παιδί νιώθει ήρεμο και γαλήνιο.
Έτσι, αντιμετωπίζει αποτελεσματικότερα τις στιγμές έντασης και εκνευρισμού που του δημιουργούν τα πάρα πολλά ερεθίσματα που του επισσωρεύει η καθημερινότητα….
24. Το εικοστό τέταρτο βήμα
Διδάσκω στο παιδί μου αξίες,
κυρίως μέσα από το παράδειγμά μου…
Ξέρω , ότι η διδασκαλία των αξιών είναι μια πολύ λεπτή υπόθεση…
Οι αξίες δεν διδάσκονται με άμεσο τρόπο.
Βιώνονται και αφομοιώνονται, σιγά-σιγά μέσα από την καθημερινότητα.
Τα παιδιά συγκρατούν περισσότερο τις πράξεις, παρά τα λόγια.
Πάντα, θυμάμαι ότι διδάσκω το παιδί μου κάθε στιγμή με το παράδειγμά μου, όχι με τα λόγια.
Το μήνυμα της αντίφασης…
Κάνε αυτό που σου λέω, και όχι αυτό που κάνω θεωρώ πως δεν είναι αποτελεσματικό, ενώ στέλνει αντιφατικά μηνύματα στο παιδί που το μπερδεύουν και του δημιουργούν μια αίσθηση αδικίας…
Προσπαθώ να εφαρμόζω αυτά που διδάσκω.
Προσπαθώ οι πράξεις μου να συμφωνούν με τα λόγια μου…
25. Το εικοστό πέμπτο βήμα.
Λέμε, πως το παιδί είναι μια μοναδικότητα…
Πόσο το έχουμε συνειδητοποιήσει…
Πιστεύω στη διαφορετικότητα των ανθρώπων, επομένως και του παιδιού μου, γι αυτό αποφεύγω οποιαδήποτε σύγκριση, αφού γεννάει αντιπαλότητα.
Αφού, όλοι είμαστε διαφορετικοί, και το ξέρουμε, δεν έχει νόημα να κάνουμε συγκρίσεις.
Και όμως, κρίνουμε τα παιδιά κάθε στιγμή…
Τα συγκρίνουμε ακόμη και με τα αδέλφια τους για το πόσο δεν είναι το ίδιο επιδέξια, ευκίνητα, αυτόνομα, ικανά, κοινωνικά, συνεργάσιμα κ.λ.π.
Δηλαδή, τους καλλιεργούμε την αντιπαλότητα και ότι αρνητικό μπορεί απ αυτή να προκύψει…
26. Το εικοστό έκτο βήμα.
Μοιράζομαι με το παιδί μου τα όνειρά μου…
Βρίσκω, πως είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο…
Το μοίρασμα των ονείρων και η εκμυστήρευση, είναι ξεδίπλωμα της ψυχής, αποκάλυψη του εσωτερικού κόσμου του καθενός…
Όλα αρχίζουν από μια ιδέα, από ένα όνειρο, από ένα όραμα.
Όταν τα παιδιά μοιράζονται τα όνειρα και τις προσδοκίες τους μαζί μας και εμείς τα ενθαρρύνουμε, τότε αυτά μπορούν να γίνουν αληθινά…
27. Το εικοστό έβδομο βήμα.
Επιδιώκω τη δημιουργία ενός ευχάριστου, καθημερινού κλίματος για την αντιμετώπιση της ρουτίνας.
Φροντίζω, συχνά, να διαμορφώνω ένα περιβάλλον πιο ελκυστικό με μικροαλλαγές και μικροεκπλήξεις που δίνουν μια άλλη διάσταση στην οικογενειακή ζωή…
Μια ατμόσφαιρα που δίνει με άμεσο τρόπο πλούσιες προσωπικές εμπειρίες στα παιδιά και συμβάλλει περισσότερο στην ισορροπία και διάθεση στη μάθησή τους…
Φροντίζω να δημιουργώ ένα σπίτι γεμάτο αγάπη, ηρεμία και χαλάρωση από την πίεση της μέρας.
28. Το εικοστό όγδοο βήμα.
Παίζω όσο μπορώ με τα παιδιά μου…
Το παιχνίδι είναι ένα δημιουργικό και ιδιαίτερα σημαντικό μέρος της ανάπτυξης ενός παιδιού…
Μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά αναπτύσσουν κοινωνικότητα, επικοινωνούν, λύνουν διαφορές, εκφράζουν ιδέες, συναισθήματα και χρησιμοποιούν τη φαντασία τους.
Παίζοντας με τα παιδιά, ζεις ένα θαύμα συντροφικότητας και δημιουργείς αναμνήσεις που κρατούν για πάντα.
Δεν είναι ανάγκη να είναι πολύπλοκο ή εντυπωσιακό…
Το παιδί μπορεί να παίξει με οτιδήποτε.
Και του αρέσει να εμπλέκει στο παιχνίδι του έναν προσιτό και απελευθερωμένο από έγνοιες και ευθύνες ενήλικα…
Τον κάνει και εκείνον παιδί και τον απελευθερώνει…
29. Το εικοστό ένατο βήμα.
Προσπαθώ να διακρίνω τις αληθινές προτεραιότητές μου…
Αυτό με βοηθεί να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα.
Έτσι, μπορώ μόνο να ασχοληθώ με τη σωστή ανατροφή του παιδιού μου, που θεωρώ πως είναι το πιο σημαντικό έργο στη ζωή μου.
Διαμορφώνω μια ανάλαφρη ατμόσφαιρα στην οικογενειακή μου ζωή, αποφεύγω να νευριάζω και να αναστατώνομαι από τα μικροπράγματα που αποτελούν συχνές αφορμές για προστριβές μαζί τους.
Η ανάλαφρη ατμόσφαιρα ηρεμεί και χαλαρώνει.
Φέρνει τα πράγματα στο σωστό δρόμο πιο εύκολα.
Πάντα, επιδιώκω να αναρωτιέμαι…
Αυτό που με απασχολεί, πόση σημασία θα έχει αύριο, την άλλη εβδομάδα ή του χρόνου…
30. Το τριακοστό βήμα
Δείχνω στο παιδί μου τη μεγάλη σημασία της ησυχίας με τη δική μου στάση και συμπεριφορά.
Στις ώρες της ησυχίας το παιδί νιώθει ήρεμο και γαλήνιο.
Η ήρεμη ατμόσφαιρα στο σπίτι βοηθεί και εμένα και το παιδί μου για να βρούμε την εσωτερική μας γαλήνη.
Η ησυχία ηρεμεί το νευρικό σύστημα.
Η σιωπή είναι το καλύτερο ηρεμιστικό.
Όταν δημιουργώ μια ατμόσφαιρα μια ατμόσφαιρα ησυχίας βοηθώ το παιδί να χαλαρώσει και να ηρεμήσει.
Μέσα σ ένα τέτοιο κλίμα το παιδί ανακαλύπτει τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στον έξω κόσμο και στο δικό του εσωτερικό κόσμο.
Τα παιδιά που μπορούν να παίξουν μόνα τους σ έναν ήσυχο χώρο, μαθαίνουν να καταλαβαίνουν την ανάγκη τους για απομόνωση…
31. Το τριακοστό πρώτο βήμα
Το παιδί νιώθει την αγάπη του των γονιών του, όταν διαπιστώνει ότι του διαθέτουν χρόνο από το φορτωμένο τους πρόγραμμα, για να του δώσουν την απερίσπαστη προσοχή τους…
Όταν μάλιστα αυτό πάρει τη μορφή μιας έκπληξης, που θα είναι έξοδος από την καθημερινή ρουτίνα, ότι γίνεται μια θαυμάσια ευκαιρία απαλλαγής από τους έντονους ρυθμούς, το παιδί την αποδέχεται με ενθουσιασμό και τη χαίρεται πραγματικά, χωρίς να την εκμεταλλεύεται.
Η αλλαγή στους ρυθμούς είναι για μικρούς και μεγάλους το αλάτι της ζωής…
32. Τριακοστό δεύτερο βήμα.
Προσπαθώ να κατανοήσω τις απλές παιδικές στιγμές
Επιδιώκω και να τις μοιραστώ όσο γίνεται πιο γνήσια με το παιδί μου…
Είναι απίστευτο με πόσο απλά πράγματα γίνονται ευτυχισμένα τα παιδιά…
Πόσο χαίρονται τις απλές, μικρές απολαύσεις, τις οποίες αδυνατεί να χωρέσει η δική μας τετράγωνη λογική.
Σε τέτοιες απλές παιδικές τρέλες πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη να συμμετέχουμε αφήνοντας το περιθώριο στη δική τους ανεξάντλητη ευρηματικότητα και φαντασία…
Όποιος μεγάλος βρήκε τη δύναμη και την υπομονή να παίξει με το παιδί του το χορό της βροχής…
Όποιος άντεξε το παιχνίδι των σβησμένων κεριών ή τον μαξιλαροπόλεμο, ίσως μπορεί να συλλάβει πως σκιρτά η καρδιά τους, πραγματικά, κάθε φορά που καταφέρνουν να αιχμαλωτίζουν στις δικές τους στιγμές τους γονείς τους…
33. Τριακοστό τρίτο βήμα.
Πιστεύω ότι το παιδί είναι δημιουργική ιδιοφυία έτοιμη να αποκαλυφθεί και να ανθίσει.
Αρκεί να έχει την κατάλληλη ενθάρρυνση και βοήθεια….
Η παράξενη δραστηριότητα του η οποία από νωρίς εκδηλώνεται με ακατανόητους τρόπους σπάνια βρίσκει το κατάλληλο έδαφος αποδοχής και ενίσχυσης.
Και όμως…
Μέσα από την εξερεύνηση της δημιουργικότητας ανακαλύπτει τις δυνατότητές του, μαθαίνει να λύνει προβλήματα.
Τα σχέδια και οι ζωγραφιές του γίνονται εκτόνωση του θυμού, αντιμετώπιση του φόβου και γνωριμία των ποικίλων συναισθημάτων του…
Κυρίως, μέσα από τη δημιουργική έκφραση της Τέχνης ανακαλύπτει συνεχώς νέες δυνατότητες, ξεπερνάει συναισθήματα και μαθαίνει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να βλέπει κανείς τα πράγματα…
34. Τριακοστό τέταρτο βήμα.
Καλλιεργώ την πολυτέλεια να αφήνω το παιδί μου να βλέπει το παιδί που υπάρχει μέσα μου…
Τα παιδιά μας, σήμερα είναι παιδιά της μοναξιάς…
Τα έχει τόσο συνεπάρει ο ρυθμός, μέσα στο συγκεχυμένο κόσμο που τους διαμορφώσαμε, ώστε δεν έχουν το χρόνο και τη διάθεση να χαρούν την σκανταλιάρικη και παιχνιδιάρικη πλευρά τους…
Εμάς μας παραβλέπουν σοβαρούς και κουρασμένους…
Τους φίλους τους ( που δεν έχουν) αδυνατούν να τους δουν και να χαρούν τη συντροφιά τους.
Χρειάζομαι, πιστεύω ένα είδος θεραπείας που μόνο κοντά στο παιδί μου μπορώ να βρω…
Πρέπει να αποφασίσω να μην είμαι τόσο « στημένος» (ούτε στιμμένος) απέναντί του και να δω τα πράγματα από άλλη σκοπιά…
Πρέπει να κάνω το παιδί προπονητή μου…
35. Τριακοστό πέμπτο βήμα.
Νιώθω πως έχω χάσει την απλότητα και τη μαγεία του Μυστικού Δείπνου…
Του Μητρικού, του Πατρικού και του Παιδικού Δείπνου…
Παλιότερα, ήταν πιο πλούσιο το τραπέζι…
Ένα λιτότατο γεύμα, σε κάποιο φτωχοτράπεζο αλλά κανείς δεν έλειπε ως ανθρώπινη παρουσία…
Ήταν ο παππούς με τη γιαγιά, ήταν ο πατέρας με τη μάννα, ήταν πιθανόν τα παιδιά και τα εγγόνια.
Ήταν όλοι εκεί και λες και καθαγίαζαν με την παρουσία τους το ξεροκόμματο και το μοναδικό φαγητό…
Μέσα σ αυτή την απαρτία σα να μετάγγιζε ο ένας στον άλλο σύμπνοια, αγάπη και κατανόηση.
Ναι δεν αμφιβάλλω πως εκείνο το φαγητό ήταν πιο χορταστικό, γιατί πιο πολύ από τα στομάχια γέμιζε τις καρδιές των συνδαιτημόνων…
Σήμερα, νιώθω το σπίτι μου πιο πολύ σαν ξενοδοχείο ύπνου ή σαν πολυτελές εστιατόριο όπου φιγουράρει ο πλούσιος μπουφές και η αυθάδης επάρκεια του γεμάτου ψυγείου, αλλά οι μονίμως απόντες «συγκάτοικοι» μοιάζουν εσώκλειστοι στα προβλήματά τους, στα φορτωμένα τους προγράμματα και στους ρυθμούς μιας απάνθρωπης ζωής με φόντο τη χαμένη τέχνη της δεμένης οικογένειας….
36. Τριακοστό έκτο βήμα.
Σέβομαι την ώριμη αθωότητα των μεγάλων.
Όμως, με κάθε ευκαιρία κοιτάζω μέσα στα μάτια ενός παιδιού για να μπορέσω να πιάσω φευγαλέα τη δική του…
Από μια τέτοια ευλογημένη αθωότητα προσπαθώ να βρω το δρόμο…
Κρίμα, που χάνεται τόσο γρήγορα, γιατί ούτε που το καταλαβαίνω πως “βιάζονται”, εννοώ βιάζονται τα παιδιά να μεγαλώσουν…
Τα πιέζουμε να μεγαλώσουν και τους στερούμε την παιδικότητα.
Μοιάζει ολόκληρη η κοινωνία μας να είναι εναντίον της παιδικότητας και της αθωότητας.
Για μένα, αληθινοί ενήλικες δεν είναι εκείνοι που τους στεγνώνει η ωριμότητα, αλλά εκείνοι που έχουν καταφέρει να διατηρήσουν μέσα στην καρδιά τους την αθωότητα ζωντανή.
Τα μάτια τους είναι λαμπερά και το βήμα τους είναι ανάλαφρο…