Τα παιδιά μας, σήμερα είναι παιδιά της μοναξιάς…
Τα έχει τόσο συνεπάρει ο ρυθμός, μέσα στο συγκεχυμένο κόσμο που τους διαμορφώσαμε, ώστε δεν έχουν το χρόνο και τη διάθεση να χαρούν την σκανταλιάρικη και παιχνιδιάρικη πλευρά τους…
Εμάς μας παραβλέπουν σοβαρούς και κουρασμένους…
Τους φίλους τους (που δεν έχουν) αδυνατούν να τους δουν και να χαρούν τη συντροφιά τους.
Χρειάζομαι, πιστεύω ένα είδος θεραπείας που μόνο κοντά στο παιδί μου μπορώ να βρω…
Πρέπει να αποφασίσω να μην είμαι τόσο «στημένος» (ούτε στιμμένος) απέναντί του και να δω τα πράγματα από άλλη σκοπιά…
Πρέπει να κάνω το παιδί προπονητή μου…