ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΩΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ (ας ασχοληθούμε, επιτέλους, με την αθέατη πλευρά του παιδιού…)
Tι περιμένουν , άραγε, οι μαθητές μας από εμάς;
Μήπως, μόνο τον ενθουσιασμό και την πληρότητα του μαθήματος; Μήπως, την εικόνα ενός Δασκάλου που διαθέτει χιούμορ και αντιμετωπίζει με δικαιοσύνη όλα τα παιδιά;… Πέρα από αυτά και άλλα αυτονόητα, εκείνο που ιδιαίτερα αποζητούν είναι το «πώς» θα τους αντιμετωπίσουμε ως άτομα μοναδικά, ως πρόσωπα ξεχωριστά και ανεπανάληπτα…!
Επομένως, η επιτυχία μας απέναντί τους δεν εστιάζεται μόνο στην αποτελεσματική διαχείριση της τάξης. Ούτε, αποκλειστικά, στην ποιοτική μάθηση που επιδιώκουμε . Εδράζεται, κυρίως, στη δυνατότητά μας να μεγιστοποιούμε τις ευκαιρίες για την ανάδειξη της οντότητας που κρύβεται μέσα τους..!
Δεν είναι εύκολη αυτή η ανάδειξη. Ακόμη πιο δύσκολη είναι η δική μας κατάδυση στον παιδικό ψυχισμό. Σ’ αυτήν τη «φλεγόμενη βάτο» της αυθεντικότητάς τους με σοφία και ευθύνη και να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες που θα τους επιτρέψουν να βγουν από το «καβούκι» τους, να πορευτούν στη ζωή και να αφήσουν το αποτύπωμα της μοναδικότητάς τους»…
Όσοι δουλεύουμε με παιδιά, έχουμε ζωντανές εικόνες και μορφές της παιδικής ατομικότητας και πολυτυπίας. Μέσα από αυτές αποκαλύπτονται κρυμμένες φωνές των παιδιών, ανάγκες που ασφυκτιούν, φόβοι που κρύβονται , ελπίδες και όνειρα που διαψεύδονται, παράπονα και αιτήματα που δεν εκφράζονται… Αυτά τα μηνύματα πρέπει να «αποκωδικοποιήσουμε», αν θέλουμε να δώσουμε λύσεις στον παιδικό «γρίφο»… Ιδιαίτερα πρέπει να μεριμνήσουμε για τις πολλές κατηγορίες των «διαφορετικών παιδιών», τα οποία αγωνιούν και αγωνίζονται σκυφτά να βρουν το δικό τους στίγμα, φωνάζοντας ότι το καθένα τους είναι ένας ολοκληρωμένος κόσμος.
Πώς «αντιμετωπίζεις», για παράδειγμα, τη φοβισμένη µικρή που πιάνει τις γωνιές της τάξης για να περνά απαρατήρητη; Που όμως, το βλέμμα της λάμπει, όταν συλλαμβάνει το επιδοκιμαστικό βλέμμα της δασκάλας για τις προσπάθειες που καταβάλλει…
Πώς «χειρίζεσαι» τον σκυθρωπό, τον σχεδόν αδιάφορο μαθητή, που με κόπο παρακολουθεί τα τεκταινόμενα της τάξης και που τελικά, ακολουθεί οδηγίες μόνον αν κατάλληλα πιεστεί…
Πως «κουμαντάρεις» τον ατίθασο, τον ασυγκράτητο που δεν ησυχάζει και ούτε αφήνει ήσυχο κανέναν. Που είναι, ωστόσο, , ολοφάνερη η αλλαγή της συμπεριφοράς του, όταν νιώσει το χάδι της δασκάλας , την οποία υπεραγαπά.
Πώς «στηρίζεις» τον προικισμένο, τον συγκροτημένο μαθητή , τον πρωταγωνιστή στην καθημερινή λειτουργία της τάξης, που δεν αντέχει την υπολειτουργία της , ούτε τη δυσλειτουργία της ομάδας του και την ανεκτέλεστη εργασία της ; Που από θετικός κινδυνεύει να γίνει αρνητικός συντελεστής του μαθήματος και της τάξης;
Πώς «αφομοιώνεις» τον εγωκεντρικό που θέλει να είναι το κέντρο του της τάξης. Που έχει ικανότητες και τις προβάλλει σε κάθε ευκαιρία έντονα και επίμονα , που δεν αποσύρεται από τη συζήτηση, αν δεν πει την τελευταία λέξη… Που τελικά χάνεται στο περιθώριο της τάξης αν δεν αισθανθεί με τον τρόπο του την προσωπική του κυριαρχία…
Αυτό το «μωσαϊκό» των ανθρώπινων πλασμάτων, δείχνει ότι κάθε παιδί είναι ένα και Μοναδικό. Έχει ανάγκη από μια ιδιαίτερη , ξεχωριστή , ατομική στήριξη, κατά συνέπεια διαφορετική. Κάθε δάσκαλος είναι ένας Παιδαγωγός μέριμνας και στήριξης. Όλων των παιδιών με τρόπο διαφορετικό. Ένας παιδαγωγός ειδικής παιδαγωγικής προσέγγισης στον χαρισματικό και ταλαντούχο, στον μαθητή χαμηλών επιδόσεων, στον επιμελή και ευσυνείδητο, στον φυγόπονο και τον αφηρημένο, σε κείνον που επαναπαύεται χωρίς να προσπαθεί και στο διπλανό που πασχίζει με κάθε τρόπο να κάνει αισθητή την παρουσία του…
Αυτό το ετερόκλητο πλήθος δεν αντιμετωπίζεται με τη λογική του τετραγωνισμένου κύκλου. Να αντιμετωπίσεις , δηλαδή, τη διαφορετικότητα των παιδιών μέσα από ομοιόμορφη μεταχείριση. Κανείς δεν έλυσε το πανάρχαιο αυτό γεωμετρικό πρόβλημα. Κανείς δεν μπορεί να περάσει από «στρόγγυλη τρύπα» (μια ενιαία και Προκρούστεια λογική αντιμετώπισης προς όλους) την τετράγωνη αυθεντικότητα» του κάθε παιδιού.
Άλλωστε, η πιο άνιση μεταχείριση είναι η ίση αντιμετώπιση των ανίσων…
Είναι ζωτικής σημασίας να βλέπουμε ολόκληρη την τάξη μέσα από την οπτική γωνία του κάθε παιδιού.
Μέσα από τις «κρυμμένες φωνές του… Να σκύβουμε, υπομονετικά, στη δική του εικόνα της πραγματικότητας. Να βηματίζουμε με το ρυθμό του. Να αναπνέουμε με την ένταση της αναπνοής του.
Να θυμόμαστε τον Claparent, μεγάλο στοχαστή και Παιδαγωγό, ο οποίος δεν φορούσε το «ίδιο καπέλο σε όλα τα κεφάλια των παιδιών»…
Να θυμόμαστε, ακόμη τη σοφία της Μαρίας Μοντεσσόρι:
Παρατηρήστε, μας λέει τον σοφό βηματισμό της Ελεφαντίνας στη ζούγκλα… Πώς συνοδεύει tτο ελεφαντάκι της… Πώς βραδύνει το βήμα της, Πώς το περιμένει, υπομονετικά, Πώς συγχρονίζει το βήμα της με τον δικό του… Πώς αισθάνεται, ενστικτωδώς, την αδυναμία του και επομένως την υποχρέωσή της να το περιμένει…
Ο ανθρώπινος Πολιτισμός φαίνεται πως δεν διαθέτει το ένστικτο και τη σοφία της Ελεφαντίνας….!
Για να κατανοήσουμε κάτι τέτοιο υπάρχει ο δρόμος:
Να αναβιώσουμε τρόπους που θα μας οδηγήσουν στην ανακάλυψη του δικού μας «κρυμμένου παιδιού»…
Ιδιαίτερα, όταν νοιώθουμε πως υπάρχουμε σε έναν κόσμο που κλέβει τα παιδικά όνειρά, αφού αγνοεί τα παιδιά…
Να επινοήσουμε τη δημιουργική σχολική τάξη.
Να τη μετατρέψουμε σε έναν χώρο χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς απορρίψεις, ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί η αγάπη, η θέληση , η κατανόηση, ο σεβασμός στην ανθρώπινη ιδιαιτερότητα και προσωπικότητα.
Αυτή η τάξη βοηθά τον νέο άνθρωπο να αποκαλύψει τον εαυτό του.
Το ευτύχημα είναι ότι ο σημερινός μας δάσκαλος έχει κατανοήσει την απαίτηση για την Παιδαγωγική ενημέρωση της οικογένειας… Μέσα από το θεσμό του Μέντορα, κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον γονέα και τον μαθητή. Aκούει προσεκτικά τις παιδικές ανησυχίες. Kαθοδηγεί το παιδί στην τέχνη και την τεχνική του αυτοπροσδιορισμού του. Kατανοεί τις ιδιαίτερες ανησυχίες του που γίνονται στόχοι και ενέργειες προς επίτευξη.
Με την έννοια αυτή στα Εκπαιδευτήρια Δούκα ζούμε τις φωνές, τα συμφραζόμενα, τους ήχους και τις σιωπές ενός «άλλου» σχολείου και την ευκαιρία να ζωντανέψουμε την Ελληνική οικογένεια, που δοκιμάζεται, όπως όλες οι αξίες της ζωής, να (ξανα)στήσουμε το γνήσιο σχολείο μέσα από το οποίο θρέφεται και διατηρείται η γνήσια παιδικότητα.
Ας την προστατεύσουμε… Αξίζει τον κόπο..!