Το χρέος των ονείρων μας!
Ονειρεύτηκα την πραγματικότητα και πυροδότησα την απελπισία..! .
Στο φόντο αυτής της πραγματικότητας βλέπω με οδύνη τα νέα παιδιά να «ισορροπούν» σε χαλεπούς καιρούς…Ακούω «κραυγές» δυνατές. Συλλαμβάνω δύσληπτες «φωνές», διεργάζομαι δυσερμήνευτους ήχους στον απόηχο της κρίσης…
Προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου σε μια χώρα θλίψης , θυμού και απελπισίας!
Ξαφνικά, όλοι οι δρόμοι κλειστοί. Η προοπτική της ελπίδας αδιέξοδη. Η ζωή μου καταθλιμμένη. Η κρίση (και η ακρισία) τείνουν να πάρουν διαστάσεις ακραίου κοινωνικού και οικονομικού φαινομένου. Η «κρισιολογία» έχει εγκλωβίσει επικίνδυνα τη λογική. Έχει αιχμαλωτίσει την ευαισθησία.
Έχει παγιδευτεί το ανθρώπινο ιδανικό..!
Σ’ αυτό το πλέγμα μοιάζει «έγκλειστο» το προσωπικό μας όραμα. Γίνεται αμήχανη και αγχωτική η προσωπική μας πορεία..
Πορευόμαστε σε συνθήκες πυκνής “ομίχλης” …
Γι αυτό, ξεχειλίζει η οργή της εντεινόμενης απελπισίας. Γι αυτό, ασφυκτιούμε στο κλουβί του φόβου , καθώς αναπαράγουμε την οδύνη της περίστασης , καθώς μεγεθύνουμε το αδιέξοδο της επαπειλούμενης τραγωδίας.
Πασχίζουμε να προλάβουμε το «ξαφνικό» της επόμενης στιγμής…
Απουσιάζει ακόμη και η «ασθενική» μας μνήμη..! Να, το διαχρονικό, το εθνικό μας χαρακτηριστικό.… Αποτέλεσμα: ο συγκυριακός, ο άκρατος, ο ευμετάβλητος συναισθηματισμός μας.. Ένας αυθορμητισμός μεγάλης εντάσεως , αλλά περιορισμένης διάρκειας, που καταλήγει στο εναγώνιο ερώτημα: Μένω στην «άμοιρη» πατρίδα ή Φεύγω από την ευλογημένη γη..;
Διλημματική κατάσταση ενός διπλού αδιεξόδου. Μια διελκυνστίνδα που τείνει να γίνει «ψυχικός διχασμός». Σύμπτωμα μιας ιδιότυπης αιχμαλωσίας .
Από τη μια: η αίσθηση ενός χαμένου παιχνιδιού. Μια μοίρα αναπόφευκτη που θαρρείς καλλιεργείται από παντού. Από την άλλη: ο εύκολος καταλογισμός…
Η ετικέτα του ατομιστή, του κολλημένου στο μυωπικό του συμφέρον, που τον οδηγεί στο δρόμο της (δια)φυγής και της ατομικής ασφάλειας, Η υπολογιστική τακτική ενός «καιροσκόπου» που αποφεύγει τον τυφώνα της συλλογικής χρεωκοπίας και της καθολικής καταστροφής…
Σε ποια από τις δύο επιλογές να αφιερώσω την ψυχή μου..;
Στην πειθαρχία της αντίστασης, ή στη «δραπέτευση» από μια οδυνηρή πραγματικότητα του χρέους…Μας μιλούν διαρκώς για χρέος… Για χρεωκοπημένη καθημερινότητα του καθενός μας…Για φορολογία στο υλικό στοιχείο της ζωής…Αγνοούν Το «ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ..!.
Ίσως, γιατί δεν μπορούν αυτό το χρέος να το εντάξουν σε φορολογική κλίμακα. Ίσως, γιατί τα «άγρυπνα όνειρα» είναι τα μόνα που μπορούν να «πάρουν εκδίκηση» στο ανοιχτό χρεώγραφο της ζωής…
Για να γίνει αυτό πρέπει να τα φυλάξουμε ως ανεκτίμητη παρακαταθήκη…
Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει…Φαίνεται ότι οι περισσότεροι τα εγκαταλείπουμε απέναντι στη ζοφερή πραγματικότητα, στην οποία πασχίζουμε να «επιβιώνουμε» χωρίς να «ζούμε». Αυτή είναι μια ακόμη πτυχή του δράματος που ζούμε: Γι αυτό και οι κραυγές των αγανακτισμένων, οι νωπές εκρήξεις των παιδιών , οι όψιμες και οδυνηρές εκλογικεύσεις των ενηλίκων…
Μια εκρηκτική πολυσημία: χαραμάδες αισιοδοξίας, κραυγές αγωνίας, απουσία ονείρων και οραμάτων, εκδηλώσεις σύγχυσης και φόβου, ένα πολύβουο μωσαϊκό από απελπισμένους…Η περίσταση που διερχόμαστε σαν να «συλλογάται» όλο και λιγότερο το χθες , σαν να «αγαπά» πολύ λιγότερο το αύριο… Αυτή η θανάσιμη «συνταγή» αντανακλά στο σήμερα.
Με ποιο τρόπο να απαντήσει κανείς στις ανάγκες του αύριο…;
Τις μέρες που ζούμε η Ιστορία μας επισκέπτεται ξανά και συχνά…Δεν μας δείχνει μόνο αυτό που συνέβη.. Έμμεσα, μας αποκαλύπτει αυτό που θα μπορούσε να είχε συμβεί…Ευκαιρίες που χάθηκαν, δυνατότητες που χρησιμοποιήθηκαν ή σπαταλήθηκαν…
Από αυτό το παρελθόν δεν επέζησαν οι αξίες του, αλλά οι διαστρεβλώσεις τους..!
Και όμως..! Αυτό το παρελθόν πρέπει να «σημαδέψει» το παρόν. Πρέπει να «σηματοδοτήσει» το μέλλον…Το θέμα είναι: ΠΩΣ..! Αυτό θρέφει το δίλημμα των «εγλωβισμένων»: η πίεση για εκπατρισμό, ή η δέσμευση να παραμείνουμε και να αγωνιστούμε ενωμένοι..;
Το δύσκολο στη ζωή δεν είναι τα πράγματα να είναι όπως τα θέλεις…Το δύσκολο – αλλά και το σοφό – είναι να τα θέλεις όπως είναι… Να συντάσσεσαι με τα πράγματα. Να προσαρμόζεται σ’ αυτά με γνήσια ελπίδα…
Μακριά από κάθε «εμπορευματοποίηση» της ελπίδας..!
Πέρα από τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα»..Το ψεύτικο, παρά το «ευγενές περιτύλιγμα», είναι το ναρκωτικό της νηφάλιας σκέψης. Σε καθιστά ανίκανο να κατανοήσεις τον παραλογισμό του παρόντος, επιλήσμονα για να αξιοποιήσεις τη λογική του παρελθόντος και – φυσικά – αδύναμο να «διαβάσεις» και να δημιουργήσεις με ενόραση το μέλλον…Σ’ αυτούς του πυλώνες στηρίζομαι…
Έτσι, γίνομαι αυτό που σκέφτομαι…!
Ταυτίζομαι μ’ αυτό που αισθάνομαι…Διαμορφώνω το χαρακτήρα και την ευτυχία μου. Ακολουθώ τη διαίσθησή μου…Επιβεβαιώνω τη δύναμή μου. Επιλέγω το δρόμο της ανοχής, της υπομονής και της κατανόησής μου. Βιώνω τις στιγμές μου και ωριμάζω μέσα από τις αξιολογήσεις μου…Είναι, επομένως, θέμα στάσης: είτε μένω..είτε φεύγω…Δεν τα παρατάω..!Δεν απομονώνομαι…Στέκομαι νοερά στις ιδέες και τα ιδανικά μου: Στη μάνα μου , στον αδελφό μου, στο φίλο μου, και προπαντός στα νέα παιδιά, που περιμένουν να δουν αν θα ανοίξουν τα σύνορά τους , ή θα κλείσει ο δρόμος της ελεύθερης αναπνοής.
Είναι ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσω την άνυδρη έρημο της περίστασης. Την γκρίζα ζώνη της πραγματικότητας.
Μέσα απ’ αυτή θα περάσω “απέναντι”.
Θα δαμάσω μια κατάσταση “ ήρεμης απελπισίας” και θα τη μετατρέψω , με μια επώδυνη προσπάθεια , σε μια άλλη αυτοπραγμάτωση, σε μια καινούργια “αυτενέργεια”, που θα ανοίξει το δρόμο στη ζωντάνια και τη χαρά της ζωής…
Αν στο προσωπικό, στο συλλογικό ή στο πολιτικό μας επίπεδο βρέθηκαν ονειροψεύτες και ονειροκλέφτες, χρωστάω σε μένα , χρωστάω σε σένα, οφείλω σε κείνους που έρχονται, που θάρθουν, (οι αγέννητοι νεκροί, θα μας δικάσουν…) μια πεισματική εναντίωση
«κόντρα στο κύμα» , που τείνει να μας αφανίσει..!
Πυξίδα μου για την πορεία μέσα στη θύελλα θα είναι η συντροφιά της “Πόλης” του Καβάφη, καθώς «στους δρόμους θα γυρνώ τους ίδιους…»
…………….…………………………………………………..
«…Ελάτε στην άκρη του γκρεμού, είπε εκείνος…
Αυτοί απάντησαν: Φοβόμαστε…!
Ελάτε στην άκρη, είπε εκείνος…
Αυτοί πήγαν…
Τους έσπρωξε και πέταξαν..!