Η απόσταση ανάμεσα στη ρουτίνα και τον τάφο είναι πολύ μικρή…
Καθώς ολοκληρώνουμε ήδη στην 7χρονη κρίση, ο μονόδρομο μιας οδυνηρής μοναξιάς , δυστυχώς, γίνεται όλο και πιο αληθινός….! Κρίμα που δεν στήνεται στην άκρη αυτού του μονόδρομου ένας μηχανισμός μέτρησης της «πίεσης», για να διαπιστώσει κανείς το σφυγμό του απλανούς βλέμματος, της σκυθρωπής και σφιγμένης έκφρασης , που αφήνουν πληθωρική οι «πλάνητες» της αναιμικής αγοράς, οι «θιασώτες» της δημιουργικής ζωής, οι «ρέκτες» της ανθρώπινης αξιολογίας και οι «διασώστες» μιας ιδεοληπτικής Πολιτικής ζωής…!
Όλα τώρα είναι στενάχωρα. Τα πάντα θολά δυσπρόσιτα, και μίζερα…
Όλα παγωμένα και άθλια απομεινάρια μιας αλλοτινής «ευδαιμονίας» γεμίζουν μόνο με μνήμες νοσταλγικές τους δρόμους και τα στενοσόκακα της πόλης… Ο δείκτης της συναισθηματικής νέκρωσης των απελπισμένων στην ψηλότερη καμπύλη του, Μάταια αναζητά νέους δρόμους. Απεγνωσμένα επικαλείται τρόπους που θα κάνουν τις καρδιές να χτυπήσουν και πάλι…
Η Οδυνηρή, πραγματικά η διαπίστωση….
Δεν ελέγχονται πια τα συναισθήματα ως αντίδραση στην ωμή πραγματικότητα… Δεν τιθασεύεται η βαριά μελαγχολία παρά μόνο με την ψευδαίσθηση της ελπίδας και όλα τα παρεπόμενά της (ναρκωτικά, ψευδαισθήσεις κάθε είδους που δεν αιχμαλωτίζουν μόνο , αλλά αλλοτριώνουν και μηδενίζουν τον άνθρωπο…). Δεν είναι καθόλου περίεργη, ούτε ανεξήγητη η απόληξη… Γέμισε το κοινωνικό σώμα από μεταλλαγμένους και αθεράπευτους (υι)ιούς. Κατακλύσθηκε ο κοινωνικός οργανισμός από «ανθρωποειδή». Οι άνθρωποι χάθηκαν μέσα στην άμυνα της «φυγής»…
Παγιδεύτηκαν στη διελκυνστίνδα της άρνησης των πάντων. Αποδύθηκαν στον συμψηφισμό της κοινής μοίρας (ο των πολλών θάνατος ουκ έστι θάνατος…). Κάπου συμβιβάστηκαν σε μια «χειμέρια νάρκη», με την απατηλή προσδοκία ότι από εκεί θα προέλθει η εκπλήρωση των «ανοιχτών ονείρων» τους…
Αυτές τις απώλειες ποιος θα τις προσμετρήσει;