Η «πρώτη» Σχολική μου τάξη…
Μια απίστευτα φτωχή «αταξία»..!
Σε μια νησιωτική «κουκκίδα» του Ιονίου,
Σε μια ξεχασμένη και δύστυχη μικρή κοινωνία
Ξυπνάει μέσα μου συχνά με νοσταλγία πικρή…
Καθώς τη συγκρίνω με την αφθονία των επαγγελματικών μου χρόνων…
Σε χώρους ασύγκριτα υψηλών προδιαγραφών
Σε καταστάσεις κραυγαλέας ανισότητας,
όπου λειτουργούσε η αθωότητα,
Η «χαμένη παιδικότητα»..

50 χρόνια από τότε..!
«Μάθημα» κάτω από τις ελιές, όταν το επέτρεπε ο καιρός..!
Στο σκοτεινό εκκλησάκι του Άι Γιάννη όταν φυσούσε ο Γαρμπής…
Στα χαμόσπιτα και στην παγωνιά τους, όταν ο χειμώνας έρχονταν βαρύς …
Στον ελαιώνα και στα λημέρια του ψαρά, για τη χόρταση και την επιβίωση…
Εκεί, σ’ αυτήν την «αταξία», ένιωθες μια αίσθηση παγωνιάς και θλίψης…
Χωρίς ούτε ένα «χελιδόνι» να σου δίνει «χρώμα» και «ρυθμό»…
Εκεί πάσχιζα να συγκροτήσω την πρώτη του «τάξη»…

Μόνο η υπέροχη φύση και το σοφό της βιβλίο μιλούσε
Πως, τελικά, η ζωή είναι δώρο, που αξίζει να χαρείς ..!