Ζούμε «έγκλειστοι» και φοβισμένοι σε μια περίοδο ανασκόπησης και ατολμίας. Σε μια φάση απαισιόδοξου οραματισμού, Σε μια διελκυνστίδα εγκλεισμού, μια παγίδα μεγάλης μοναξιάς με άλλοθι τις υπέρτερες δυνάμεις που καθορίζουν το μέλλον μας, με επίκληση την αδυναμία μας, που καταντά ανήσυχη ή βολική σιωπή…

Όμως, κανείς δεν πρόκειται να θυμηθεί τις εσώκλειστες, τις κρυφές σου σκέψεις…ακόμη και τις έξοχες ιδέες σου που κλείνονται, ερμητικά, σ’ ένα συρτάρι…που σωρεύονται στον ζωτικό σου χώρο…Πρέπει να βρεις τη δύναμη και τη σοφία να τις εκφράσεις, να τις ακουμπήσεις κάπου, να δείξεις, επιτέλους, τι σημαίνουν για σένα…

Ακόμα και αν ο αδιάφορος διπλανός σου, δεν «βλέπει» καθαρά μέσα σου, και δεν ακούει με ενσυναισθητική κατανόηση…Αν αδυνατεί να μοιράζεται με μεγαθυμία την επάρκεια και με ψυχραιμία την πολύμορφη έλλειψη που τείνει να γίνει η κοινή, κακή μας μοίρα…Ακόμη και αυτός πρέπει να αφουγκραστεί τη βαριά και αρρωστημένη ανάσα του διπλανού,

Ας διαβάσουμε «συλλαβιστά» τη ζωή μέσα από την ιχνηλασία μιας νέας ελπίδας…