Εδώ και πολλά χρόνια μέσα από την εκπαίδευσή μας ο στόχος ζωής είναι κατά κύριο λόγο χρησιμοθηρικός. Συνδέεται περισσότερο με την «εκσυγχρονισμένη» πληροφόρηση με τις ανάγκες και σκοπιμότητες της παραγωγικής διαδικασίας, της οικονομικής ανάπτυξης, ενώ το πραγματικά ζητούμενο είναι η άσκηση του μαθητή στην κριτική σκέψη, στη δημιουργική φαντασία και αυτενέργεια, στο πού και πώς θα βρει την πληροφορία, πώς θα ελέγξει την εγκυρότητά της. Γι’ αυτό και προτεραιότητα στην εκπαίδευση δεν έχει η γλώσσα ως λογική…Στόχος είναι η κονσερβοποιημένη πληροφοριακή «ενημερότητα», δηλαδή η απομνημόνευση. Και αποκλειστικός τρόπος διδασκαλίας είναι οι από έδρας «παραδόσεις»…