Είναι οδυνηρό να νιώθεις, ότι πεθαίνει ό τι πιο πολύτιμο διαθέτουμε: η παιδικότητα που δεν είναι μόνο ένα χαριτωμένο παρόν…είναι πιο πολύ ένα υποσχετικό μέλλον.. Όταν η παιδικότητα πεθαίνει, το πτώμα της αποκαλείται «ενηλικίωση» Γιατί, το τραγικό είναι, ότι συχνά χάνουμε την παιδικότητά μας, χωρίς να αποκτήσουμε ωριμότητα. Ευτυχώς, ποτέ δεν είναι αργά, να βγάλουμε τις παρωπίδες της σοβαροφάνειας και να ξαναγίνουμε παιδιά…! Να ξαναβρούμε τη φρεσκάδα της ματιάς. Την πίστη ότι πάντα υπάρχει ελπίδα…Ότι μ’ αυτή μπορούμε να νικήσουμε τους δράκους που μας απειλούν και τους γίγαντες που μας δυναστεύουν…Κι αυτό, επειδή οι αναμνήσεις, τα σκιρτήματα, τα πρωτόγνωρα συναισθήματα του παιδιού, που ζει μέσα μας, είναι ένας θησαυρός που μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή. Μπορεί να τον έχουμε παραμελήσει, αγνοήσει ή λησμονήσει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εξακολουθεί να υπάρχει..! Αντίθετα, σημαίνει ότι περιμένει τη στιγμή που θα τον ξαναβρούμε..»