Μέρα που είναι ταιριάζει η οφειλόμενη τιμή και αναγνώριση στον «ξεχασμένο» Εκπαιδευτικό του καιρού μας… Να ψηλαφίσουμε τους κόπους και τους καημούς του… Τον βλέπουμε να παλεύει με των λέξεων το νόημα (ή με την τυραννία των λέξεων) και να προσπαθεί να διασώζει το νόημα μιας ζωής άγονης και αδιέξοδης, όπως τη διακρίνει, στο θολό βλέμμα των παιδιών που διδάσκει.
Να πασχίζει, να εισδύσει στην οικογενειακή και κοινωνική σύγχυση και να μπολιάσει το παιδί με μοσχεύματα πίστης στον εαυτό του και ισορροπίας για τη ζωή. Να βασανίζεται, καθώς πασχίζει να συγχρονίσει το γνήσιο πνεύμα της εποχής του με τον λαχανιαστό ρυθμό του σήμερα, στο πλαίσιο μιας Εκπαίδευσης ασυντόνιστης, μιας εποχής πολλαπλά αρρωστημένης και ανερμάτιστης …
Σ’ αυτόν τον θολό «καθρέφτη» το παιδί ανιχνεύει αξίες. Διαμορφώνει αρχές. Ή αναπέμπει ύμνους λατρευτικούς στα κουρασμένα του «είδωλα»! Από τις απατηλές ανταύγειες της γοητείας τους τρέφεται η λαίμαργη όραση και μορφοποιείται η ευαίσθητη ψυχή του. Εκεί, αδρανοποιείται η δημιουργικότητα και ευνουχίζεται η κριτική του σκέψη, μέσα από το ευγενές περιτύλιγμα της εικονικής πραγματικότητας που ζει. Αυτόν τον κόσμο καλείται να δαμάσει ο Εκπαιδευτικός.…
Ωστόσο, μέσα από τα χαλάσματα της πολύπλευρης και βαθιάς κρίσης πρέπει να αναδυθεί και πάλι η γαλήνια φιγούρα του Εκπαιδευτικού. Να ακουστεί ο ξεχασμένος του λόγος για τα σοφά πράγματα που ξεχάσαμε ως κοινωνία, για τα άσοφα που επαναλαμβάνουμε ως άνθρωποι. Για τις δεινές αντινομίες του καιρού μας…. Όλοι το ξέρουμε. Τα παιδιά μας χρειάζονται όραμα για το μέλλον. Πίστη και δύναμη για το παρόν. Προσήλωση σε ό,τι υγιές κουβαλάει η πρόσχωση του χρόνου. Ως κοινωνία πασχίζουμε, υποτίθεται, να τους εμφυσήσουμε την αντίληψη ότι ο κόσμος είναι ένα μέρος συναρπαστικό. στο οποίο πρέπει να ανακαλύψουν το θαύμα της ζωής, τη χαρά της εξερεύνησης και της μάθησης, καθώς και την ομορφιά της κατανόησης…
Και όμως! αντικρίζουμε το ανήσυχο και σκυθρωπό τους βλέμμα. Την έλλειψη του νοήματος, την αίσθηση του κενού. Είναι γιατί έπαψε να μιλά και να ζεσταίνει ο πολυάσχολος και μη διαθέσιμος γονιός. Είναι γιατί έπαψε να μιλά και να εμπνέει ο Εκπαιδευτικός. Είναι γιατί η καθόλα «προηγμένη» κοινωνία μας συνείργησε (ή παθητικά αποδέχτηκε) τον υποτιμημένο εκπαιδευτικό!..
Έτσι, μας προκύπτει ο πολίτης της άκριτης αποδοχής και της παθητικής αντίστασης. Μόνο με τη δύναμη της αληθινής παιδείας μπορεί να γίνει ο επιλεκτικός, ο συνειδητοποιημένος, ο ενεργός πολίτη. Αυτός ο πολίτης, γνήσιο δημιούργημα μιας σωστής παιδείας και ασφαλώς μιας στέρεης οικογένειας, μπορεί να αποκαταστήσει τη χαμένη ισορροπία της ζωής. Αυτό είναι το ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ. Ας μη το θυμόμαστε μόνο στις επετειακές αναφορές…