Προλεγόμενα….
Χαμογέλασε, δάσκαλε, είσαι στη σκηνή…!
Μια «παράσταση» διαφορετική από τις άλλες… με τόσες ομοιότητες και παραλληλισμούς…
Είσαι «ηθοποιός», παρά «δάσκαλος»… Ο ηθοποιός δείχνει ότι η σκηνή (η τάξη) του ανήκει…
Το κοινό (μαθητές, γονείς, ευρύτερη κοινότητα) «παρατηρεί»…
Η ομάδα των υπόλοιπων «ηθοποιών» είναι οι συνάδελφοί σου…
Το «προσωπικό υποστήριξης» έχει μεριμνήσει για όλα (χώρο, σκηνικά, οργανωτικές και λειτουργικές διευθετήσεις…)
Στη θέση του «υποβολέα» ο υπεύθυνος παραγωγής. Το έργο είναι μεταμοντέρνο»… Από τις πτυχές του αναδεικνύεται η γνωστή η ένσταση του παιδιού: Αν μου το πεις αναλυτικά… θα το ξεχάσω… Αν μου το δείξεις παραστατικά… μπορεί να το αντιληφθώ… Αν με βοηθήσεις να συμμετέχω… θα το κατανοήσω… Αν με προσκαλέσεις να το ζήσω… θα το μάθω. για μια ζωή.
Έχουμε το χρέος έτσι να διδάξουμε τα παιδιά… Είμαστε υπεύθυνοι για το αν σκέφτονται αποτελεσματικά, αν έχουν βάθος σκέψης, ή αν απλά απομνημονεύουν, χωρίς να αποκτούν σημαντική, γεμάτη νόημα μάθηση…
Το «επίτευγμά» μας: η σκέψη έχει αποκοπεί από τη διαδικασία της μάθησης… (Όλα γρήγορα, αβαθή, τυποποιημένα, κατευθυνόμενα…). Δεν λειτουργεί στην ουσία ο «ανήσυχος» εγκέφαλος…
Το καθήκον μας… Η «παραγωγική» σκέψη Αυτή πρέπει να αποτελέσει αναπόσπαστο κομμάτι της διδασκαλίας και της γνώσης και αποκλειστικό στόχο της επιδιωκόμενης μάθησης..!
Όχι πλέον η εύκολη και απλή οδός…!
Επιλεγόμενα…
|