|
Προλεγόμενα… Στη χώρα μας αναδεικνύονται με ανεξήγητη ευκολία διάττοντες αστέρες της πολιτικής, της κοινωνικής και της πνευματικής ζωής…Τα τηλεοπτικά «εκμαγεία» αναλαμβάνουν, συνήθως, την αθέμιτη προβολή, την αργυρώνητη ανάδειξή και την ψευδεπίγραφη αναγνώρισή τους. Ο κόσμος τους μαθαίνει κάποια στιγμή από συνήθεια. Τους εμπιστεύεται με παχυλή αφέλεια, και τους ψηφίζει με φρούδα, όπως αποδεικνύεται προσδοκία . Όταν αυτοί οι επιτυχημένοι τηλεμαϊντανοί αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης έρχονται τα δύσκολα. Γιατί φαίνεται η απόλυτη γύμνια τους. Έτσι, η ώρα της «κρίσης» (σαν αυτή που ζούμε) έρχεται νομοτελειακά… Ερώτημα σκληρό και αμείλικτο: μπορείς να αγνοήσεις αυτήν την παχυλή άγνοια και αναισχυντία; Αυτήν την ελαφρότητα και την αναισθησία; Την ανευθυνότητα και την απρέπεια; Μπορείς, ευρύτερα, να αντιπαρέλθεις την καθολικότητα της κρίσης, να αγνοήσεις το τέλμα και τη σήψη που έχει κατακλύσει κάθε έννοια ζωής, κάθε μορφή κοινωνικής ευθύνης και να αποδεχθείς μοιρολατρικά αυτήν την καθοδικότητα και τη χρεωκοπία; Σίγουρα δεν μπορείς…. Πρέπει να μιλήσεις… Να εκφράσεις τον κριτικό, τον θετικό ή τον αντιρρησιακό σου λόγο… Να στοχαστείς και να αναστοχαστείς, να ανατρέψεις συνειδητά τα παραλειπόμενα, τα υπολειπόμενα, τα φαιδρά και τα παράδοξα του καιρού μας.. Αυτή η πολλαπλή παρέμβαση στην παλίρροια του καιρού, άλλοτε ως μαρτυρία ζωής , άλλοτε ως διαμαρτυρία έκφρασης, επιδιώκεται με τις καταγραφόμενες ΑΠΟΨΕΙΣ… ! Και την οφείλουμε ΟΛΟΙ… αντιστρέφοντας τη σοφή ρήση: Κρείττον το λαλείν..! Επιλεγόμενα…. |
Όχι επειδή υπάρχει κρίση…. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο. Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει…. Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι,
Εμείς φταίμε…Tα «ανυπάκουα», τα «ατίθασα», τα «χαμένα μας παιδιά» και οι ανέλεγκτες συμπεριφορές τους είναι δική μας «συμμωρία»…Ας μη μας εκπλήσσει τώρα η «συμμορία» τους. Είναι πιστά ανάτυπα της ολιγωρίας και της απαιδευσίας μας. Είναι η αποτύπωση μιας συμπεριφοράς που εκθρέψαμε στην οικογένεια, που ανεχθήκαμε στο σχολείο, που παγιώσαμε στην κοινωνία, γενικότερα….Τα γαλουχήσαμε με «ουτοπικές
Φτιάξαμε έναν κόσμο στον οποίο αυτοεγκλωβιστήκαμε… Μια αιχμαλωσία μοναξιάς και απομόνωσης… Νομίζουμε ότι ακούμε, αλλά δεν ακούμε. Νομίζουμε ότι βλέπουμε, αλλά δεν βλέπουμε. Νομίζουμε ότι αγαπάμε, αλλά δεν αγαπάμε. Νομίζουμε ότι υπάρχουμε, αλλά δεν υπάρχουμε. Δεν επικοινωνούμε, πραγματικά, με τους άλλους, αλλά μόνο με τις «ποντοπόρες» σκέψεις μας… Σπάνια ακούμε αυτό που μας λένε. Συνήθως,
Χρόνια Πολλά… Ας είναι τυχερό και υγιέστερο το 2022..! Με Υγεία, ΑΓΑΠΗ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ…! Με περισσότερη ΕΛΠΙΔΑ, όχι μόνο επειδή η μέρα το καλεί… Οι «στιγμές» μας θα είναι λίγες…ας γίνουν οι αληθινές στιγμές μας, Οι «ωδίνες» θα είναι πολλές. Η άχαρη προσφορά της ζωής… Κάποιο παρελθόν που δεν αλλάζει, κάποιο παρόν που δεν αστειεύεται, κάποιο
(Να πας «κάπου άλλού»…) Αν είχα να δώσω μια συμβουλή στους νέους, θα ήταν να έχουν ένα όνειρο και να το κυνηγήσουν με τα πόδια στη γη και τα μάτια στον ουρανό. Στα παιδιά δεν μπορείς να πεις τίποτα άλλο απ’ το να κάνουν αυτό που θέλουν, γιατί αν αρχίσουν και απεμπολούν τις επιθυμίες τους,
«Έξω, έξω τα βιβλία. στη φωτιά η φλυαρία. λέξεις, λόγοι, όλα κάτω, τί του κάκου τα φυλάττω;» Αθανάσιος Χριστόπουλος Τι θα έπρεπε να ξέρει κάποιος για να θεωρείται μορφωμένος; Στην εκπαίδευση δεν αφιερώνεται σημαντικός χρόνος σ’ αυτή την προβληματική. Tο σχολείο έχει ήδη την απάντηση: τα απαραίτητα σε γραμματική και συντακτικό, την πλοκή μερικών λογοτεχνικών
Αγάπα έναν άνδρα, αγάπα τον αληθινά! Διάλεξε εκείνον που η ψυχή του έλκεται απ’ την δική σου ξεκάθαρα, εκείνον που είναι τόσο γενναίος, ώστε να μπορεί να φοβάται… Δέξου το χέρι του και οδήγησε τον απαλά στο αίμα της καρδιάς σου. Εκεί που μπορεί τη ζεστασιά σου επάνω του να νιώσει και την ανάπαυση εκεί.
(έχει τη συνταγή που σώζει ζωές παιδιών…) «…. Πιστεύω, πως η ανάγνωση και τα μαθηματικά είναι τα λιγότερο σημαντικά που διδάσκονται σε μια τάξη. Η διαμόρφωση μικρών ψυχών σε άτομα ευγενικά και γενναία, που θα συνεισφέρουν σε μια μεγαλύτερη κοινότητα, είναι χρήσιμο και αναγκαίο να «λειτουργεί» στη σχολική τάξη. Αυτό μπορεί να επιδιωχθεί με πολλούς
Υπάρχει ένας τρόπος για το «θάνατο της σκέψης»… Να επιβάλλουμε στα παιδιά μια «Παιδαγωγική της ισοπέδωσης». Μια «Αγωγή της ομοιομορφίας»… Πουθενά, η δημιουργική σκέψη…Πουθενά η καλλιέργεια της αποκλίνουσας λογικής, που θα επιτρέψει το διαφορετικό, που θα καλλιεργήσει το πρωτότυπο, που θα εφεύρει το καινούργιο και θα επηρεάσει την πραγματική αλλαγή… Με αυτούς τους τρόπους, που
Αν θέλει κανείς να μελετήσει με σοβαρότητα και αξιοπιστία το μείζον πρόβλημα της Παιδείας θα πρέπει να καταφύγει στην ακένωτη πηγή, τη βαθιά σκέψη και τη φιλοσοφία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Είναι αξιοθαύμαστο το πόσο επίκαιροι είναι αυτοί οι γίγαντες της σκέψης ακόμη και σήμερα, το πόσο οξυδερκείς και εύστοχοι ήταν στην εποχή τους…Οι