Εμείς φταίμε…Tα «ανυπάκουα», τα «ατίθασα», τα «χαμένα μας παιδιά» και οι ανέλεγκτες συμπεριφορές τους είναι δική μας «συμμωρία»…Ας μη μας εκπλήσσει τώρα η «συμμορία» τους. Είναι πιστά ανάτυπα της ολιγωρίας και της απαιδευσίας μας. Είναι η αποτύπωση μιας συμπεριφοράς που εκθρέψαμε στην οικογένεια, που ανεχθήκαμε στο σχολείο, που παγιώσαμε στην κοινωνία, γενικότερα….Τα γαλουχήσαμε με «ουτοπικές ελπίδες». Τα θρέψαμε με αβασάνιστο αυτοέπαινο. Τα μπουκώσαμε με ατέλειωτη φλυαρία του «διότι», χωρίς το «γιατί»…Τα βυθίσαμε σε άγονη και στριφνή αναλυτικότητα ακόμη και για την κατανόηση του απλού…Καλλιεργήσαμε την ανοχή στις «προκλήσεις», παραβιάζοντας την απλή λογική, αγνοώντας ή τσαλακώνοντας την ευαισθησία τους…Τους εξωραϊσαμε την παιδική ηλικία με μασημένη, ευκολοχώνευτη συγκατάβαση Ότι ΟΛΑ είναι απλά και επιτεύξιμα…
Κάπως έτσι, θέριεψαν τα μικρομέγαλα «βλαστάρια» μας που σαρώνουν, που (εξ)ευτελίζουν χώρους παιδείας, που καταστρέφουν, ανενδοίαστα και προκλητικά, το δικό τους πνευματικό καταφύγιο…το σπίτι τους. Πριν, όμως, ξεσπάσει η εύλογη οργή μας και επιπέσει, ως ρομφαία επί των κεφαλών τους, ο αμείλικτος και ανελέητος καταλογισμός, ας σκεφτούμε τι κάναμε, όταν έπρεπε, για τον σημερινό, «τυφλό» θυμό τους…Αγνοήσαμε τα «μαθήματα της ζωής» τους. Φυσούσαμε αεράτες «σαπουνόφουσκες», στην οικογένεια και στην εκπαίδευση, όταν τους μιλούσαμε για φευγαλέες αναποδιές… Όταν υπερπηδούσαμε τα «νόθα» τους διλήμματα…Όταν τους στήναμε, αφελώς, εύκολα περάσματα, παρά τους δισταγμούς στα σταυροδρόμια τους…Τα απομακρύναμε, έτσι, συνειδητά από τον παράγοντα της αποτυχίας, από την πίεση της συγκυριακής ή απρόβλεπτης δυσκολίας, χωρίς να πυροδοτήσουμε την αντίδρασή τους η οποία εκδηλώθηκε μόνο ως «δικαιωματισμός»!
Ας τραβήξουμε, παρακαλώ μια κόκκινη γραμμή, κάναμε λάθος… Συγνώμη..!
Ας το παραδεχτούμε..! Ας ανοίξουμε ΤΩΡΑ, συνετά, τον «άλλο» δρόμο…
Ας συμφιλιωθούμε με τον επιλήσμονα εαυτό μας, μήπως κάπου συναντήσουμε τα «χαμένα μας παιδιά»…Ας αναπτύξουμε, συνειδητά, μια «άλλη» επικοινωνία για να ζωντανέψουν μέσα από αυτή, μεθοδικά, τις ικανότητές, τους, χωρίς αστεράκια και αυτοκόλλητα…
Αυτό, λέγεται μια «άλλη» δράση στην αντίδρασή τους,
μια νέα «συλλογική ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ»…Την οφείλουμε..!