Αγωνιώδεις μέρες … νύχτες εφιαλτικές …

Ανήσυχες οι σκέψεις , δαιδαλώδεις οι προβληματισμοί…
Λέξεις…Λέξεις…Λέξεις… Θαρρεί κανείς πως χάθηκε το νόημα της λέξης…
Ποια η οδός «εν ή πορεύσομαι»… Ποιος είναι ο δρόμος μας …
Ποια η αναγκαστική διαδρομή, ποια η ατυχής διαπόρευση…

Ποια τροχιά …Ποια η «ευτυχής» κατάληξη ενός αυτοτροφοδοτούμενου δράματος…

Αρκετές μέρες τώρα σκέπτομαι, προβληματίζομαι και γενικότερα προσπαθώ να βρω τις λέξεις που χρειάζομαι για να εκφράσω αυτό που νιώθω….

Δεν είμαι επαναστάτης. Πολύ περισσότερο δεν είμαι αρνητής… Eίμαι ένα αδύναμο «γρανάζι» του συστήματος, που κινούμαι, (δεν πρόσεξαν ότι συγκινούμαι), μόνο μέσα από την κίνηση (και τη συγκίνηση ) των άλλων. Έχω απορίες, ενστάσεις, εντάσεις, διλήμματα, προβλήματα χωρίς τις λύσεις…

Θα ‘θελα να τα πω, χωρίς ελπίδα να ακουστώ…
Θα ’θελα να βρω τον αποδέκτη και συνοδοιπόρο μου σε μια διαπίστωση – ερώτηση απλή: γιατί «όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δεν αποφασίζει να αλλάξει τον εαυτό του»..!

Αλήθεια, ΕΣΥ, τι ακριβώς κάνεις στη ζωή σου..;
κι ΕΣΥ Πατρίδα μου, πού είσαι;…

Στη μιζέρια της φτωχογειτονιάς, ή στην «αυθάδη αφθονία» των ελαχίστων;
Στην «πλουσιότητα» του Έλληνα , ή στην «πενία» των ηγητόρων σου…
Στα όνειρα της ΕΛΛΑΣ, ή στην παράνοια της (ΤΡ)-ΕΛΛΑΣ;
Δεν ξέρω πού είσαι…!

Ξέρω, ωστόσο, πού μπορείς να καταφύγεις…
Στη φωλιά του σχολείου, στην έδρα του δασκάλου , στη θαλπωρή της σχολικής τάξης…Είναι η μόνη ελεύθερη αναπνοή, που σου απομένει, είναι η ΕΛΠΙΔΑ ΣΟΥ..!

Σε αυτό το ιερό βήμα μπορείς να (προσ)εύχεσαι ψυχή μου…

Στην αγανάκτηση των ενηλίκων…

Στην επαναστατικότητα των νέων…

Στην απεγνωσμένη διαμαρτυρία των «περήφανων γηρατειών»…

Στα υπόγεια των πολιτικών διεργασιών

Στους αλαλαγμούς της πλατείας

Στη θυμοσοφία του «κηφηνείου» Η Ελλάς

Στη σιωπηλή οργή των «σοφών»

Στο φωναχτό λίκνισμα των γοφών…

Στο θρόϊσμα των ονείρων

Στη σιωπή των αμνών

Στη φωνή των αγέννητων

Στη δυσωδία μιας παρηκμασμένης ζωής

Στην οδύνη μια χρεωκοπημένης χώρας

Στη νοσταλγική μνήμη του νόστου

Στον κυνισμό μιας «άφιλης» φιλίας των φίλων

Στις σειρήνες της σύγχρονης Βαβυλώνας

Στο σκίρτημα της ελπίδας ή στη λεηλασία της ζωής

Πού είσαι Ελλάδα μου…
για να διαλέξω, πού θέλω, ή που ΜΠΟΡΩ να είμαι…
σε πείσμα των καιρών…!