«Η Φλόγα της βροχής»..!
(Απόηχος μιας τελετής: από την παράδοση της Ολυμπιακής φλόγας στην Αγγλική αντιπροσωπεία για την οργάνωση της Ολυμπιάδας τους…)
Πριν λίγες μέρες στο Καλλιμάρμαρο…
Απομεσήμερο μέσα σε ασυνήθιστη Μαγιάτικη σκοτεινιά… Γκρίζα η φύση. Τοπίο σχεδόν χειμωνιάτικο. Σ’ αυτόν τον φόντο η Αθήνα, με όση περηφάνια της απέμεινε, Παρέδιδε στους ‘Άγγλους την Ολυμπιακή Φλόγα.
Άδειο σχεδόν το καλλιμάρμαρο…
Ξεπροβόδιζε τη «φλόγα της βροχής» με την ομπρέλα στο χέρι..! Φανερά ανήσυχοι οι οικοδεσπότες, ευγενικά αμήχανοι οι καλεσμένοι, παρ’ ότι στην πατρίδα τους η εικόνα αυτής της φύσης είναι ρουτίνα της καθημερινότητας σε ήπια μορφή… Μπήκαν, ωστόσο, στο στάδιο με συνειδητοποιημένη και απροσποίητη αίσθηση της ιερής παρακαταθήκης που συμβόλιζε η Ολύμπια φλόγα…
Σπάνια ο Αττικός ουρανός είναι έτσι αφιλόξενος…

Συνήθως, είναι διαυγής. Έντονα γαλάζιος, φιλόξενος και ζεστός, ιδιαίτερα στους βλοσυρούς και ομιχλώδεις Άγγλους, που ήταν οι καλεσμένοι της γιορτής με τους ορατούς και μυστικούς συμβολισμούς της
Το Tυπικό έπρεπε να τηρηθεί…
Η μουσική συνοδεία βρέθηκε επί σκηνής… Η ανακτορική φρουρά άνοιξε τον αγέρωχο βηματισμό της προαναγγέλλοντας την άφιξη του Προέδρου και της ακολουθίας των επισήμων. Οι αθλητές στη θέση τους. Ο Παιάνας του Ολυμπισμού έντονα βαρύς από την ηχώ του σχεδόν άδειου Καλλιμάρμαρου. Με αυτούς του οιωνούς η «φλόγα της βροχής» επαναλάμβανε τη συμβολική της περιπλάνηση, ως εμβληματική απόδοση της Ολυμπιακής ιδέας…
Αυτά συνέβαιναν στην πίστα…Στην πρόσοψη της γιορτής. Στην τυπική ακολουθία μιας εκδήλωσης που έπαιρνε το συμβολισμό της και ξετύλιγε τη δύναμή της.
Δεν συνέβαινε το ίδιο στις κερκίδες του Καλλιμάρμαρου. Εκεί τα πράγματα ήταν αλλιώτικα. Ήταν σαφώς διαφορετικά…Συνέθεταν με «γήινα» χρώματα τον «αποσυμβολισμό» της παράστασης , μέσα από ισχνές φωνές, που αναπαριστούσαν άθυμα αλλοτινές στιγμές και κάτω από αναιμικές επευφημίες των λίγων «προσκυνητών» της γιορτής. Πρόσωπα άθυμα, αγέλαστα, σκυθρωπά. Που θαρρείς πάσχιζαν να βιώσουν «κάτι» από τη φλόγα μέσα τους . Να δώσουν χρώμα στη γιορτή. Να διασώσουν κάποια υπολείμματα συμβολισμού και αίγλης του Ολυμπισμού…
Σε περιόδους λαμπρού εορτασμού…
διακρίνεται πιο καθαρά η βλοσυρή έκφραση. Είναι πιο αισθητή η βαριά διάθεση…Δεν κρύβεται το συνοφρυωμένο βλέμμα, ούτε η ρυτιδωμένη μέριμνα του Προέδρου. Αποκαλύπτεται από τους λίγους νοσταλγούς μια εικόνα – ομοίωση της ζοφερής πραγματικότητας, που δεν μπορεί να «ρετουσάρει» ο αμείλικτος φακός…
Όλα εκείνο το μελαγχολικό απόγευμα…
Φάνταζαν στενάχωρα και φτωχά, για να μην πω μίζερα και παγωμένα, που πάσχιζαν να «ζεσταθούν» από τη φλόγα της βροχής…Μια ανέκφραστη , αλλά υπαρκτή, δυσθυμία και οργή αναδύονταν από την καθημερινότητα των σημερινών Ελλήνων. Μια αίσθηση που έρχονταν να πνίξει το ρίγος και την έξαρση ενός πανάρχαιου συμβόλου και να σκύψει ταπεινωμένα στην οδύνη της περίστασης. Μιας περίστασης που φάνταζε τραγικό «απολίθωμα» τύψης και ενοχής..!
Εύκολα, η τύψη και η ενοχή γινόταν βουβή διαμαρτυρία:
– Πώς εκφυλλίζεται, τελικά, ένας λαός…Το βλέπουμε στην τραγική κατάληξη μιας περήφανης χώρας, που τώρα «κρυφοζεί» μέσα από τις μνήμες των συμβόλων της…

– Πώς αποχρωματίζονται τα σύμβολά του…Το νιώθουμε μέσα από τις αξίες και τις ιδέες του , που έγιναν τα «κουρασμένα είδωλα» και αναμασήματα ιδεών , μέσα από τις οποίες «ψευτοζεί» η λογική των πραγμάτων…

– Πώς αλλοιώνονται τα ήθη του… Το αισθανόμαστε μέσα από τη ροή των καθημερινών πραγμάτων. Από το εναγώνιο παιχνίδι της χρέωσης που γίνεται εξευτελιστική επιβίωση, μέσα από τον κυνισμό των δανειστών…

– Πώς χαλαρώνει μέχρι μηδενισμού η μνήμη του…Το βιώνουμε μέσα από την ανοχή της καθολικής πτώχευσης ανθρώπων και αξιών και την ψευδαίσθηση μιας ανάδρομης πορείας στις καταβολές του αρχαίου μεγαλείου…

– Πώς πληγώνεται η περηφάνια του.., όταν τείνει χείρα επαιτείας προς τους εκμεταλλευτές του, αφού εξέθρεψε , συνειδητά, την παρακμή και απεμπόλησε την Ιστορία του…

Θα μπορούσε κανείς στο πορτρέτο της βαριάς διάθεσης και της βαθιάς μελαγχολίας να προσθέσει αδρές πινελιές και ανεξίτηλα χρώματα στην εικόνα ενός πληγωμένου λαού, που ζωντάνευε νοερά εκείνο το απόγευμα το μεγαλείο κάποιων στιγμών, που δεν έβρισκαν το αντίστοιχό τους στις οδυνηρές εκλογικεύσεις του σήμερα…Ι ιδέα του Ολυμπισμού και των αξιών του δεν συμβιβάζεται με το κυνηγημένο βλέμμα, ούτε με το σκυμμένο κεφάλι…Δεν εκφράζεται με σφιγμένο στόμα… Δεν προβάλλεται μέσα από καταρρακωμένη αξιοπρέπεια και δουλεία κάθε μορφής…
Ξαφνικά…!
Σ’ αυτόν το ορίζοντα της βαριάς διάθεσης και της βαθιάς μελαγχολίας ξεπήδησε αναπάντεχα στον Αττικό ουρανό το Ουράνιο τόξο…Οι σχολιαστές της εκδήλωσης δεν έμειναν ασυγκίνητοι… Μεμιάς, ένας παράλληλος συμβολισμός άρχισε να λειτουργεί… Η φλόγα τρεμόπαιζε, τώρα, θαρρείς δυναμωμένη, με φόντο ένα τεράστιο ουράνιο τόξο, που αγκάλιαζε το Καλλιμάρμαρο, θέρμαινε τους θιασώτες της Ολυμπιακής ιδέας και χάνονταν στο βάθος της θάλασσας
Η Ολυμπιάδα , που ξεκινούσε με τη «φλόγα της γιορτής»
δεν άντεξε τη σκοτεινιά της βροχής…
Στράφηκε στον ανοιχτό ορίζοντα της Αττικής γης
και έστειλε μήνυμα καθαρό και αισιόδοξο: μήνυμα ευγενικής πάλης ,
ακόμη και όταν όλα γύρω μας μοιάζουν χαμένα…
Τελικά, το μουντό απομεσήμερο γέμισε φως…
Ένα φως συμβολικό και ελπιδοφόρο
για το ζοφερό παρόν
και το αβέβαιο μέλλον…