Είναι σπάνιο να δαμάζει κανείς την πολλαπλότητα των ρόλων, που του επιβάλλει η ζωή και να ισορροπεί, παρά τις δυσκολίες , ασκώντας το ανθρώπινο χρέος του με αυταπάρνηση, με δύναμη και αξιοπρέπεια . Ο Νικήτας Παρίσης, σ’ αυτόν τον ανελέητο στίβο της ζωής, ήταν αυτό που δήλωνε το όνομά του…ο ΝΙΚΗΤΗΣ..!
Στο πλαίσιο αυτό ήταν ο συνειδητός επιστήμων, ο ακατάβλητος μαχητής, ο υπεύθυνος άνθρωπος ο συνεπής φίλος, ο έντιμος Συνάδελφος και ειλικρινής συνεργάτης, ο μεθοδικός Δάσκαλος για μικρούς και μεγάλους… Πάνω απ’ όλα ήταν ο σιωπηλός αγωνιστής. Που έστησε μια ζωή πάνω στην ειλικρίνεια και το μόχθο. Ο σεμνός άνθρωπος που απέφευγε την αυτοπροβολή και τη “φωναχτή” παρουσία…
Πάνω απ’ όλα ήταν ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ..! Με το αυστηρό ύφος και τον ζυγιασμένο λόγο, με μια έκφραση λιτή αλλά μεστή , απέριττη αλλά και περίτεχνη μέσα από την οποία αναδύονταν αβίαστα ο ευκίνητος και «ζωντανός» Ελληνικός λόγος του. Δεν δυσκολευόσουν να νιώσεις «μαθητής» και να προσεγγίσεις μέσα από τη διδακτική του τακτική του τις ερμηνευτικές λαβές και προεκτάσεις βάθους , που αναδείκνυε σε κάθε κειμενική προσέγγιση και ερμηνευτική του απόπειρα…
Ως άνθρωπος φαίνονταν, αρχικά, εσώκλειστος, και κάπως δυσπρόσιτος , έφτανε όμως μια πρώτη εξοικείωση μαζί του για να διαπιστώσεις την απίστευτη φιλολογική του ευχέρεια, αλλά και την ανθρώπινη και διακριτική του παρουσία… Ήταν η σπάνια συνύπαρξη ήρεμης δύναμης και δυναμικής επιδίωξης, ασυμβίβαστης στάσης και ανυποχώρητης διάθεσης, όταν μαχόταν για τις θέσεις και τις απόψεις του. Μέσα από τα κείμενα και τα βιβλία του αναδύονταν ο γεωμετρημένος λόγος, ο αυστηρός σχεδιασμός του μαθήματος και η προσήλωσή του στην απόλυτα ελεγχόμενη διδακτική πτήση. Αυτή ήταν η Δασκαλική του «στόφα» και η ανθρώπινη υπόστασή του
Αυτόν τον άνθρωπο Θρηνώ σήμερα… έναν παλιό και επιστήθιο φίλο…
τον Διαβίου Συνάδελφο και ακάματο εργάτη της παιδείας… Θρηνώ, κυρίως, τον ακέραιο άνθρωπο που όλη του η ζωή ήταν διδαχή και ζωογόνο παράδειγμα… Όσοι τον γνωρίσαμε και ζήσαμε μαζί του, θυμόμαστε καλά αυτόν τον “ιεροφάντη” της Φιλολογικής παιδείας, που υπηρετούσε ουσιαστικά το ΔΙΔ-ΑΣΚΩ , (ΑΣΚΩ ΤΟ ΔΙΔΕΙΝ), που το μοίραζε απλόχερα, υπεύθυνα, τεκμηριωμένα μέσα από μια ελληνική γλώσσα που κατείχε όσοι λίγοι από όσους ξέρω…
Δίδασκε Παντού:
- στα Πανεπιστημιακά έδρανα και στα εκπαιδευτικά συνέδρια:
μιλούσε, κατά κανόνα χωρίς χειρόγραφα, με μια θεμελιωμένη και αδιάσειστη επιχειρηματολογία, με ευρετική φιλολογική οξυδέρκεια, με μια γλώσσα διαυγή και ακριβέστατη..!
- σε οργανωμένους σεμιναριακούς κύκλους σε Πανελλήνια κλίμακα:
σε κάποιους απ’ αυτούς είχα την τύχη και την τιμή να συμμετέχω είτε ως συνδιοργανωτής, είτε ως συνεισηγητής και συνομιλητής και να ζήσω τη διδακτική του πληρότητα , καθώς ξεδίπλωνε τη φιλολογική του γνώση και την παιδαγωγική του ευαισθησία…!
- στους μαθητές στην παλαίστρα της σχολικής τάξης:
δεν θα ξεχάσω σε δειγματικές διδασκαλίες του στο Δημοτικό, που δεν ήταν ο φυσικός εκπαιδευτικός του χώρος, πόσο «άγγιζε» τη δεκτικότητα των μικρών μαθητών, πόσο σεβόταν νομοτέλεια των συλλογιστικών μηχανισμών τους και των δυνατοτήτων του, καθώς δίδασκε με τη σεμνότητα του Δασκάλου και μαεστρία του ειδικού.
- στους δασκάλους και στο επιμορφωτικό πλαίσιο και στο χώρο της τάξης:
Θα πρέπει εδώ να πω, ότι απέναντί τους ήταν ιδιαίτερα απαιτητικός… Σχεδόν αυστηρός, για να μην πω απόλυτος… Με κάθε τρόπο, σε κάθε συνάντηση μαζί τους, περνούσε ένα μήνυμα δασκαλικής ευθύνης ανθρώπινης συνέπειας και εντιμότητας
- στο μη Φιλολογικό κοινό:
με τα καλογραμμένα βιβλία και τα άψογα Ελληνικά του. Δεν χρειαζόσουν δεύτερη ανάγνωση για να περάσεις στη βαθιά συλλογιστική και την ευαισθησία του. Ο λόγος του άμεσος, ευθύβολος, διεισδυτικός, κυριολεκτικός, κρουστός, Παρίσειος Λόγος …
Είναι μεγάλη η απουσία του ακριβού μας φίλου:
‘ισως, μεγαλύτερη από την παρουσία του… Θα διακινδυνεύσω την άποψη, πως η πραγματική απώλεια ενός μεγάλου Δημιουργού, όπως ήταν ο Ν. Παρίσης, συνειδητοποιείται μετά από την αίσθηση της απουσίας του.… Διατηρώ μια ρομαντική αντίληψη για τους μεγάλους απόντες, χωρίς συγκριτική διάθεση με τους νεότερους και τους παρόντες. Εκείνοι που φεύγουν, σαν να αφήνουν πίσω τους μιαν άβυσσο, που οδηγεί σε απαισιόδοξες εκλογικεύσεις… ( Φκιάξτε μου εύκολα έναν Παρίση, ή έναν Μαρωνίτη που έφυγε πριν λίγες μέρες, Κοιτάξτε με δέος τη διαδρομή αυτών των μεγάλων, που η αδάμαστη θέλησή τους τους οδήγησε, ασκητικά, στο δρόμο τον ολιγότερο ταξιδεμένο… Ένα δρόμο που άνοιξε ορίζοντες και ενέπνευσε νέους ανθρώπους…
Όσα κι αν πω για τη δύναμη αυτού του μυαλού και την ομορφιά της ψυχής του θα είναι λίγα… Τελικά, είναι δύσκολο να θρηνήσεις το ήθος και την αγάπη, να ζυγίσεις με ακρίβεια τη μεγαλοσύνη και την αγόγγυστη διακονία μιας ψυχής. Το χρέος, όμως το καλεί. Για να μείνει η ψυχούλα και το παράδειγμά της, στη μνήμη όλων μας.
Με αισθήματα θλίψης για την απώλεια και ευγνωμοσύνης για την προσφορά του, θρηνώ την απώλεια του Ν. Παρίση συμμετέχοντας στην άφατη θλίψη της αγαπητής Συντρόφου και συντελεστή της δημιουργίας του , της κ. Τίκας, στην οποία και εύχομαι καρτερία και δύναμη για να αναμετρηθεί με το μέγεθος μιας τέτοιας απώλειας. Τα ίδια αισθήματα παραμυθίας και αγάπης θα ήθελα να απευθύνω στο Γιάννη και στη Λουκία, παιδιά του Ν. Παρίση και κάποτε μικρούς μαθητές μου, καθώς και σε όλη τη στενή και την ευρύτερη οικογένειά του
Αγαπητέ μας συνάδελφε, πραγματικά μεγάλη η απουσία σου…. Σε είχαμε συνηθίσει στη δουλειά για τη ματιά σου την έμπειρη, για τη σπάνια συγκρότησή σου, για την ανθρώπινη υπόσταση του πατέρα, του παππού, του Συναδέλφου, του φίλου και συνεργάτη, για την καρδιά σου, για το ήθος και τον τρόπο που ασκούσες το διακόνημα σου. Για τη γνώση, την ικανότητα και τη συνέπεια σου. Σε χρειαζόμασταν στη ζωή και στο διακόνημα μας, όλοι εμείς οι φίλοι κι οι συνάδελφοι σου. Ήσουν η ενθάρρυνση στον καθημερινό μας αγώνα. Ήταν Στήριγμά μας η επίνευσή σου και εγγύηση η συμμετοχή σου. Ήταν αναγνώριση η συμφωνία σου και βεβαιότητα η συμβουλή σου.
Νιώθω, από την απουσία σου, τη συναδελφική ερημιά να μεγαλώνει…
Φίλε Νικήτα,
Δεν είμαι άξιος να ερμηνεύσω τη σιωπή σου…Προσπάθησα να νιώσω κάτι από τη μνήμη και την παρουσία σου στη ζωή μου…Σε ευχαριστώ για τα ανθρώπινα και φιλικά σου αισθήματα…Σε ευγνωμονώ για τις προσωπικές και επαγγελματικές στιγμές που μου χάρισες, για τις μύχιες σκέψεις που μου εμπιστεύτηκες και τις εμπειρίες που μοιράστηκες μαζί μου…
Σου εύχομαι να ζήσεις από δω και πέρα μιαν «άλλη» καλύτερη ζωή, γεμάτη βαθιά γαλήνη…
Οι δικοί σου, εγώ και οι φίλοι μας , με αυστηρή περισυλλογή, μένουμε στη μοναξιά και την απόγνωση, θρηνώντας το χαμό σου…
Αντίο φίλε..!
Μαρούσι, 28 Ιουλίου 2016
Γιώργος Τσούκας