Ξέρω πως δε θα προφτάσω…

από την άλλη γνωρίζω,
ότι δεν έχει νόημα να βιαστώ….
Ενώ πιέζομαι να προλάβω,
το τρένο φτάνει στον τελευταίο σταθμό…

Αμήχανες σκέψεις, στενάχωρες επιστροφές
σε πατημένα μονοπάτια της μνήμης,
σε παραβιασμένες «κόκκινες γραμμές»…

Τι περιμένω πλέον από την ανάδρομη αυτή πορεία…;
Πού περιμένω να σταθώ , ποιον περιμένω να φανεί,
μέσα από τα απομεινάρια μιας μάταιης ελπίδας…

Μάλλον ταξιδεύω ΜΟΝΟΣ…
στην άγνωστη χώρα του ΤΙΠΟΤΕ..!