Φτιάξαμε έναν κόσμο στον οποίο αυτοεγκλωβιστήκαμε… Μια αιχμαλωσία μοναξιάς και απομόνωσης… Νομίζουμε ότι ακούμε, αλλά δεν ακούμε. Νομίζουμε ότι βλέπουμε, αλλά δεν βλέπουμε. Νομίζουμε ότι αγαπάμε, αλλά δεν αγαπάμε. Νομίζουμε ότι υπάρχουμε, αλλά δεν υπάρχουμε. Δεν επικοινωνούμε, πραγματικά, με τους άλλους, αλλά μόνο με τις «ποντοπόρες» σκέψεις μας…

Σπάνια ακούμε αυτό που μας λένε. Συνήθως, σκεφτόμαστε αυτό που θα πούμε. Πρέπει, βλέπεις, να βγούμε «νικητές» στο παιχνίδι του «ΕΓΩ» και ο… «ΑΛΛΟΣ»..! Αυτή είναι η μεγαλύτερη αποτυχία μας. Από τις κύριες αιτίες της απομόνωσης που καλλιεργήσαμε στο σύγχρονο κόσμο μας. Η ζωή μας, όπως τη σκεφτόμαστε, είναι ή παρελθόν ή μέλλον, σπάνια γίνεται παρόν…

Από αυτό κλέβουμε πραγματικές στιγμές, που δεν απολαμβάνουν την ώρα τους. Ζούμε, συνήθως, για ένα ακαθόριστο μέλλον, που φαντάζει πιο σημαντικό από το παρόν…Έτσι, μας ξεγλιστράει και χάνεται η ζωή μέσα στην ατελέσφορη αναζήτηση ενός παρόντος που «περιμένει» και ενός μέλλοντος που ενδέχεται να παραμείνει ως προσδοκία ανέφικτη…

Αυτός είναι ο «κόσμος» μας…