Νομίζεις/ουμε ότι έχεις/χουμε τον έλεγχο. Βασανίζεσαι/όμαστε, προσπαθείς/ούμε, παλεύεις με δαιμόνια, με τον χρόνο, με τις συνθήκες, με τους ανθρώπους, με συμπεριφορές, με τον εαυτό σου. Παλεύεις, κάνεις υπομονή, κάνεις στην άκρη συναισθηματισμούς, γίνεσαι ψυχρός για να τα καταφέρεις, ξορκίζεις τους φόβους σου με γέλιο και αστεία και χαμόγελα, χάνεις την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους, δίνεις μάχη να την ξαναβρείς, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι και…έρχεται μια ένεση και στα καταρρίπτει όλα. Και σε ρίχνει σε ύπνο βαθύ και νιώθεις γαλήνη. Ξυπνάς και νιώθεις ότι δεν ελέγχεις τίποτα. Ένα τσακ είναι όλα. Μια ένεση ή ένα γεγονός. Κάτι γίνεται και δεν μπορείς πια να αντιδράσεις κι όμως μάντεψε!…Η ζωή προχωράει και χωρίς εσένα να τα ελέγχεις όλα. Σκεφτόμουν ότι όπως ξαφνικά αποκοιμήθηκα εγώ για κάποιο όχι σοβαρό λόγο, δεν έχει σημασία, έτσι κάποιοι άλλοι αποκοιμιούνται για πάντα από ένα άλλο «τσακ». Και ξαφνικά τίποτε δεν έχει σημασία. Ούτε οι δουλειές τους, ούτε τα άγχη τους, ούτε οι λύπες τους, ούτε τα βάσανά τους. Ένα «τσακ» και τέλος. Και καταλήγεις στην κλισέ ατάκα «Τίποτα δεν είμαστε». Ναι, τίποτα δεν είμαστε…!