|
Προλεγόμενα… Η ικανότητα της προσαρμογής στις αλλαγές, ως βασικός όρος επιβίωσης, παραμένει περισσότερο επίκαιρος από ποτέ… Γιατί βαδίζουμε σε μια νέα εποχή και σε ένα πλαίσιο ραγδαίων εξελίξεων σε όλους τους τομείς. Η επιβίωση στο νέο περιβάλλον φέρνει σε δεύτερη προτεραιότητα τις αξίες της κοινωνικής συνοχής και της διατήρησης της οικολογικής ακεραιότητας. Έχουμε μια επιθετική ανάπτυξη της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, που προκαλεί αλυσιδωτές επιπτώσεις και παρενέργειες σε ζωτικούς τομείς της προσωπικής και κοινωνικής ζωής, με αστάθμητες επιπτώσεις για το μέλλον της ζωής στη γη. Ζούμε μια πρωτόγνωρη περιπέτεια ενός κόσμου απατηλά υποσχετικού, που αλλοιώνει τo χαρακτήρα δομών και αξιών και επιβάλλει μια αναγκαία ή αναγκαστική προσαρμογή σε νέες συνθήκες και απαιτήσεις… Η προσαρμογή στις νέες συνθήκες δεν είναι απλή υπόθεση. Άλλοι υποδέχονται άκριτα και μοιρολατρικά τις αλλαγές, μη δείχνοντας τη διάθεση και την ικανότητα να αλλάξουν. Άλλοι αντιδρούν πεισματικά σ’ αυτές. Αρνούνται να δουν και να αντιμετωπίσουν τη νέα πραγματικότητα. Κι άλλοι τέλος προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το μέλλον «έξυπνα», αλλάζοντας πρώτα οι ίδιοι. Απέναντι σε όλους αυτούς ποια είναι η σύγχρονη ματιά, η αναγκαία επιλογή… Να μετασχηματιστεί η σκέψη… Να αλλάξει η νοοτροπία ΟΛΩΝ ΜΑΣ…. Να «κατεδαφιστεί» το σκηνικό της απάθειας, της αναστολής, της καχυποψίας, της μιζέριας και της ουδετερότητας…Στη θέση αυτή να προκύψει ο ηθελημένος άνθρωπος. Ο άνθρωπος «της εποχής» του, που θα χαράξει έναν νέο προσανατολισμό ζωής… Αυτό επιδιώκεται να φανεί μέσα από την πολλαπλότητα των σκέψεων και την ιδιοτυπία της άποψης του καθενός… Επιλεγόμενα…. |
Η κρίση… Η κρίση που ζούμε είναι προϊόν μια καθημαγμένης παιδείας , στη γενική και στην ειδικότερη έκφρασή της. Ζούμε σε εποχή βαθιάς πολύπλευρης κοινωνικής κρίσης. (άρα και εκπαιδευτικής κρίσης…) Tο σύστημά μας καταρρέει.. Έχουμε χάσει την αίσθηση της ταυτότητάς μας. Τα σχολεία και η εκπαίδευση βρίσκονται πίσω και μακριά από τις σημαντικές εξελίξεις στον
Πώς να συγκρίνεις το σχολείο του «τότε» και του «τώρα»…, όταν η νοσταλγία σου για της παιδικότητάς σου την αθωότητα υπερχειλίζει τον κόσμο των συναισθημάτων σου, όταν η νοσταλγία σου για της εφηβείας τις μυθοπλασίες και τις φαντασιώσεις υπερβαίνει όλη τη δύναμη των μετέπειτα ονείρων σου, όταν η νοσταλγία σου για της νεότητάς σου το
Η δραματική επίκληση… Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για το μήκος της ζωής σου… Mπορείς όμως να κάνεις κάτι για το πλάτος και το βάθος της… Μια πρόσκληση για ένα άλμα εις βάθος, παρά τις όποιες δυσκολίες ή αδεξιότητες της αρχής… Oι λόγοι είναι ιδιαίτερα σοβαροί : Η νέα γενιά χάνεται σε ένα μετα-νεωτερικό χωνευτήρι,
Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα…. φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο,
Tι περιμένουν , άραγε, οι μαθητές μας από εμάς; Μήπως, μόνο τον ενθουσιασμό και την πληρότητα του μαθήματος ή μήπως την εικόνα ενός Δασκάλου που διαθέτει χιούμορ και αντιμετωπίζει με δικαιοσύνη όλα τα παιδιά… Πέρα από αυτά τα αυτονόητα , εκείνο που ιδιαίτερα αποζητούν είναι το «πώς» θα τους αντιμετωπίσουμε ως άτομα ξεχωριστά, ως πρόσωπα
«Αλλάζοντας τα πρότυπα της εκπαίδευσης» Κεν Ρόμπινσον: Όλες οι χώρες, αναθεωρούν την δημόσια εκπαίδευση τους. Υπάρχουν δύο λόγοι γι’ αυτό. Ο πρώτος είναι οικονομικός. Προσπαθούμε να βρούμε πως θα μπορούσαμε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας ώστε να βρουν τη θέση τους στις οικονομίες του 21ου αιώνα. Πώς μπορούμε όμως να το πετύχουμε αυτό δεδομένου ότι
Ζω, εδώ και χρόνια, μια μοναδική εμπειρία: ένα δημιουργικό και αναζωογονητικό παρόν με ορατές προεκτάσεις για ένα ελπιδοφόρο μέλλον, μία διαρκή προσπάθεια που ανταμείβεται από την επιτυχία των άλλων και την επίτευξη των στόχων τους, μία συλλογική συνεργασία με κόπους, αγωνίες και ηθική ικανοποίηση, μία επίμονη αναζήτηση νέων τρόπων να προσφέρεις, να βοηθάς, να υπάρχεις… Το
Επιτέλους! Ελάτε να κάνουμε κάτι για τη «μάστιγα» της απομνημόνευσης στο ελληνικό σχολείο… Κάθε φορά που περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων οι σχετικές συζητήσεις κορυφώνονται και, όπως συνηθίζεται, αναφέρονται στη «σφαγή», την πτώση των βάσεων, την αποτυχία, την κρίση, τον πληθωρισμό των βαθμών, το μεγάλο α¬ριθμό αριστούχων, την εκπαιδευτική κακοδαιμονία, την υποβάθμιση, κ.α.. Ανάλογες είναι
Υπάρχει ένας κόσμος συμπατριωτών μας που διψάει πραγματικά να ακούσει και να μάθει Βομβαρδιζόμαστε καθημερινώς από τα Μέσα Επικοινωνίας – ιδίως τα «θεατοθηρικά» τηλεοπτικά – με χιλιάδες αρνητικών μηνυμάτων. Εγκλήματα, καταστροφές, θάνατοι, απάτες, διαφθορά… Έχουμε σχεδόν εθιστεί σ’ αυτές τις αποκλίνουσες μορφές συμπεριφοράς, ώστε να τις θεωρούμε σαν φυσικές, κανονικές, αναμενόμενες, περίπου αυτονόητες. Έτσι, μορφές
Η ποιότητα και οι ψύλλοι «Πολέμησα και νίκησα την τίγρη μα με έφαγαν οι ψύλλοι» Η αίσθηση που εμείς προσδιορίζουμε σαν «ποιότητα» είναι το αποτέλεσμα πολλών μικρών ή μεγάλων διορθωτικών ενεργειών που γίνονται ταυτόχρονα από όλο το προσωπικό σε όλη την έκταση και σε όλες τις δραστηριότητες ενός Οργανισμού. Η αίσθηση που προσδιορίζουμε σαν «κακή