|
Προλεγόμενα… Η ικανότητα της προσαρμογής στις αλλαγές, ως βασικός όρος επιβίωσης, παραμένει περισσότερο επίκαιρος από ποτέ… Γιατί βαδίζουμε σε μια νέα εποχή και σε ένα πλαίσιο ραγδαίων εξελίξεων σε όλους τους τομείς. Η επιβίωση στο νέο περιβάλλον φέρνει σε δεύτερη προτεραιότητα τις αξίες της κοινωνικής συνοχής και της διατήρησης της οικολογικής ακεραιότητας. Έχουμε μια επιθετική ανάπτυξη της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, που προκαλεί αλυσιδωτές επιπτώσεις και παρενέργειες σε ζωτικούς τομείς της προσωπικής και κοινωνικής ζωής, με αστάθμητες επιπτώσεις για το μέλλον της ζωής στη γη. Ζούμε μια πρωτόγνωρη περιπέτεια ενός κόσμου απατηλά υποσχετικού, που αλλοιώνει τo χαρακτήρα δομών και αξιών και επιβάλλει μια αναγκαία ή αναγκαστική προσαρμογή σε νέες συνθήκες και απαιτήσεις… Η προσαρμογή στις νέες συνθήκες δεν είναι απλή υπόθεση. Άλλοι υποδέχονται άκριτα και μοιρολατρικά τις αλλαγές, μη δείχνοντας τη διάθεση και την ικανότητα να αλλάξουν. Άλλοι αντιδρούν πεισματικά σ’ αυτές. Αρνούνται να δουν και να αντιμετωπίσουν τη νέα πραγματικότητα. Κι άλλοι τέλος προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το μέλλον «έξυπνα», αλλάζοντας πρώτα οι ίδιοι. Απέναντι σε όλους αυτούς ποια είναι η σύγχρονη ματιά, η αναγκαία επιλογή… Να μετασχηματιστεί η σκέψη… Να αλλάξει η νοοτροπία ΟΛΩΝ ΜΑΣ…. Να «κατεδαφιστεί» το σκηνικό της απάθειας, της αναστολής, της καχυποψίας, της μιζέριας και της ουδετερότητας…Στη θέση αυτή να προκύψει ο ηθελημένος άνθρωπος. Ο άνθρωπος «της εποχής» του, που θα χαράξει έναν νέο προσανατολισμό ζωής… Αυτό επιδιώκεται να φανεί μέσα από την πολλαπλότητα των σκέψεων και την ιδιοτυπία της άποψης του καθενός… Επιλεγόμενα…. |
Η ψυχολογία ενός νέου ανθρώπου, κάτω από τις σημερινές περιστάσεις, θα μπορούσε να συνοψιστεί στο «παραλήρημα» ενός οργισμένου νέου… Ναι, θα φύγω… Επειδή υπάρχει βαθιά κρίση. Επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Επειδή αγωνιώ για την αποπληρωμή του δανείου.. Δεν υποφέρω αυτήν την υφέρπουσα γενικότερη αίσθηση, ότι δίπλα μου και γύρω μου ξετυλίγεται μια καθημερινότητα που
Ο παραλογισμός που χαρακτηρίζει την εποχή μας και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, σε προσωπικό και σε κοινωνικό επίπεδο, δεν είναι συμπτώματα που προέκυψαν αναίτια και τυχαία. Είναι οι οργανικές συνέπειες της οικογενειακής και της κοινωνικής αγωγής μας… Το κύριο και το καίριο χαρακτηριστικό της ζωής που ζούμε, με ποικίλες αποχρώσεις αλλοτρίωσης και παρακμής, είναι η
Να γίνεις σπουδαίος, να διαπρέψεις, να είσαι ο καλύτερος. Αυτή η ανταγωνιστική διάθεση ήταν η κινητήρια δύναμη της αρχαίας Ελλάδας σε όλους τους τομείς, αυτή είναι και στον σύγχρονο κόσμο, τουλάχιστον στις χώρες που έχουν να επιδείξουν σημαντικά επιτεύγματα. «Πάντα να αριστεύεις και να γίνεσαι καλύτερος απ’ όλους» ήταν η πρώτη προτροπή προς τους νέους,
Η κρίση… Η κρίση που ζούμε είναι προϊόν μια καθημαγμένης παιδείας , στη γενική και στην ειδικότερη έκφρασή της. Ζούμε σε εποχή βαθιάς πολύπλευρης κοινωνικής κρίσης. (άρα και εκπαιδευτικής κρίσης…) Tο σύστημά μας καταρρέει.. Έχουμε χάσει την αίσθηση της ταυτότητάς μας. Τα σχολεία και η εκπαίδευση βρίσκονται πίσω και μακριά από τις σημαντικές εξελίξεις στον
Πώς να συγκρίνεις το σχολείο του «τότε» και του «τώρα»…, όταν η νοσταλγία σου για της παιδικότητάς σου την αθωότητα υπερχειλίζει τον κόσμο των συναισθημάτων σου, όταν η νοσταλγία σου για της εφηβείας τις μυθοπλασίες και τις φαντασιώσεις υπερβαίνει όλη τη δύναμη των μετέπειτα ονείρων σου, όταν η νοσταλγία σου για της νεότητάς σου το
Η δραματική επίκληση… Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για το μήκος της ζωής σου… Mπορείς όμως να κάνεις κάτι για το πλάτος και το βάθος της… Μια πρόσκληση για ένα άλμα εις βάθος, παρά τις όποιες δυσκολίες ή αδεξιότητες της αρχής… Oι λόγοι είναι ιδιαίτερα σοβαροί : Η νέα γενιά χάνεται σε ένα μετα-νεωτερικό χωνευτήρι,
Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα…. φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο,
Tι περιμένουν , άραγε, οι μαθητές μας από εμάς; Μήπως, μόνο τον ενθουσιασμό και την πληρότητα του μαθήματος ή μήπως την εικόνα ενός Δασκάλου που διαθέτει χιούμορ και αντιμετωπίζει με δικαιοσύνη όλα τα παιδιά… Πέρα από αυτά τα αυτονόητα , εκείνο που ιδιαίτερα αποζητούν είναι το «πώς» θα τους αντιμετωπίσουμε ως άτομα ξεχωριστά, ως πρόσωπα
«Αλλάζοντας τα πρότυπα της εκπαίδευσης» Κεν Ρόμπινσον: Όλες οι χώρες, αναθεωρούν την δημόσια εκπαίδευση τους. Υπάρχουν δύο λόγοι γι’ αυτό. Ο πρώτος είναι οικονομικός. Προσπαθούμε να βρούμε πως θα μπορούσαμε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας ώστε να βρουν τη θέση τους στις οικονομίες του 21ου αιώνα. Πώς μπορούμε όμως να το πετύχουμε αυτό δεδομένου ότι
Ζω, εδώ και χρόνια, μια μοναδική εμπειρία: ένα δημιουργικό και αναζωογονητικό παρόν με ορατές προεκτάσεις για ένα ελπιδοφόρο μέλλον, μία διαρκή προσπάθεια που ανταμείβεται από την επιτυχία των άλλων και την επίτευξη των στόχων τους, μία συλλογική συνεργασία με κόπους, αγωνίες και ηθική ικανοποίηση, μία επίμονη αναζήτηση νέων τρόπων να προσφέρεις, να βοηθάς, να υπάρχεις… Το